In een hoekje gedoken
je vingers om het mes geklemd
betraand, bezweet en bebloed

verward en geschokt

zie Ik jou

Ik zie jou

Ik proef je schaamte
voel je wanhoop
ken je hunkering
Ik zie jou

Oh kind
Mijn hart barst van liefde
laat Me je in Mijn armen trekken
kom, laat Me je wiegen
wiegen tot je rust vindt
je haren strelen
je koesteren
laat Me je armen verbinden
zacht je wonden kussen
want meer nog dan je wonden
zie Ik de pijn die je hiertoe bracht

Huil bij Mij
Ik heb je vast
Ik laat je niet alleen

Kind, Ik zie jou
Oh, lief kind
Ik heb je gezien
toen je fluisterde en vertrapt werd
toen je schreeuwde en gesmoord werd
heb Ik je gezien

en Ik ben er
Ik ben hier
en Ik blijf
voor jou

Durf jij te dromen?

De kraamtijd is heerlijk en we genieten volop. Een stukje hemel op aarde; zo ervaar ik het. Dankbaarheid spuit uit alle kieren van mijn hart. De grote hoeveelheid oxytocine die vrijkomt maakt dat ik (ondanks of juist dankzij de nachtvoedingen?) veel lekkerder slaap  dan voor de zwangerschap. En ons kleine jongetje is adembenemend; om op te eten.

Ik kan me, tegen alle bange verwachtingen in, geen fijnere start van ons ouderschap wensen.

“Zal ik een Facebookpagina starten voor mijn tekeningen?”, overweeg ik hardop.
“Ik gok dat ik 30 'fans' krijg. Voornamelijk familie en goede vrienden.”
Ik twijfel om verschillende redenen en stel het uit.

Wandelend met de kinderwagen passeer ik een vrouw die een oude man in een rolstoel voortduwt.

"Ik ben zwaarder om te duwen dan jouw baby!", zegt de man vrolijk.
"Nu nog wel!", lach ik.
"Nou, zeg dat. Het gaat zo snel."

Lief mensje, mijn kleine lieve mensje,

Nog een paar weekjes. Dan zie ik jou. Dan kunnen we je in onze armen houden en leren we je kennen. Ik heb er zin in; ik zie naar je uit. Ik ben zo benieuwd naar wie je bent.

2013 Is groen. 
Zo zie ik het.
Vruchtbaar. 
Eindelijk. Het was het wachten en werken waard, maar wat duurde het lang om na al die jaren zorg besteden aan de grond eindelijk overal kiemplantjes op te zien komen! Dat maakte het tegelijkertijd ook een extra groot feest.

Een paar jaar geleden, toen ik alleen woonde en nog niet getrouwd was, had ik het met een vriendin over kerst. Ik was financiëel volledig afhankelijk van een uitkering omdat werken niet lukte, en ben altijd erg dankbaar geweest dat de dingen in Nederland op dat gebied zo goed geregeld zijn.

Harde, veroordelende, vernietigende woorden. We kennen ze allemaal, en hoe vaker we ze zelf horen, hoe vaker we ze vaak zelf ook uitspreken. Over onszelf of over anderen. Ook ik heb ze vaak gehoord, en ze hebben een verwoestend effect gehad op mijn leven. Hunkerend naar liefde en erkenning maakte ik steeds meer keuzes die ik in mijn hart eigenlijk niet eens wilde maken, omdat ik was gaan geloven dat ik niet tot goede dingen in staat was. Omdat ik vaak niet eens wist wàt het goede was.

Maar ik leerde een God kennen die héle andere dingen over me zei. Met een eindeloze adem en een héleboel geduldige liefde zette Hij Zijn waarheid tegenover mijn waarheid.

Ooit hoorde ik een verhaal over een hond die moest worden afgemaakt, omdat hij een kind had gebeten. Eenmaal dood op de tafel van de dierenarts, bleek het dier 11 (!) nietjes in zijn oren te hebben. Het kind had hem in een onbewaakt ogenblik bewerkt met de nietmachine, en het dier had zich 10 pijnlijke momenten weten in te houden. Maar toen voor hem de maat vol was en er niemand was die voor hem opkwam, moest hij dat met een spuit bekopen.

Luister naar mij!

Een tijd geleden zat ik te kijken naar The dog whisperer. Een vrouw klaagde dat haar hond zulk lastig gedrag vertoonde in de kapsalon waar ze eigenaar van was. Hij gromde en blafte naar klanten en soms haalde hij zelfs uit.