Ik maak gaatjes in het karton, zodat ik weer es een beetje naar buiten kan kijken. Al weken voel ik me een zombie; zonder fut om te tekenen en zonder fut om uberhaupt iets anders te doen dan bankhangen. Maar langzamerhand komt er weer wat meer ruimte voor de wereld om me heen.

“Heer, geef me een teken! 
Moet ik blijven bidden om een gezonde zwangerschap? 
We willen zo graag ouders worden, maar U weet beter dan ik wat ik aankan. 
Dus als U andere plannen met ons leven heeft dan het ouderschap, dan zal daar iets moois voor in de plaats komen. En het zal niet makkelijk zijn dat te aanvaarden, maar met Uw hulp zullen we er een weg in vinden en ik weet dan waar ik aan toe ben. Deze onzekerheid is gekmakend, Pappa. Laat me alstublieft íets weten. Iets waar ik me aan vast kan houden.”

Even iets anders hoor. Ik zit inmiddels weer te rillen van de kou, maar er komen vast nog wat warme zomerdagen aan. Dan heb ik meestal niet zo'n trek in veel en warm eten. Dus vorige week maakte ik koude couscous.

Ook al is een schilderij niet echt mijn smaak, als er dikke klodders verf en reliëf in verwerkt zijn, kan ik er met mijn neus bovenop eindeloos naar kijken en jeuken m'n vingers omdat ik er zó graag even aan zou voelen.
Maar zoiets moet ik zelf dan toch ook kunnen maken?.. En jij, op je eigen manier?!