Een tijdje geleden las ik dit blog van Eline:
Een baby op het potje?!
Ik hou van mensen die niet zomaar meelopen met de massa en veroordelen wat ze niet kennen, maar open staan voor nieuwe (of soms juist oeroude) inzichten, vooral als dat gebeurt met het oog op de behoeften van hun kind. Letterlijker kon dat in dit geval niet.
Nou heeft ons E'tje maar zelden flink kracht gezet op het moment dat een van ons zijn luier aan het verschonen was, en is het poeppatroon zoek nu hij (naast borstvoeding) vaste voeding krijgt. Maar anderhalve week geleden betrapte ik hem toevallig een keer op een moeilijk gezicht en een ingehouden adem. Snel heb ik zijn luier uitgedaan en hem op het toilet gezet, alwaar hij met 7 maanden zijn eerste echte toiletdrol lanceerde.
Inmiddels heeft hij al meerdere malen op de wc of het potje gepoept, wat ons een hoop schoonmaakwerk en kindlief een aantal ongemakkelijk volle luiers heeft gescheeld. Van 'training' is nauwelijks sprake geweest; zodra we hem neerzetten weet hij wat er moet gebeuren en loopt hij rood aan. Er komt niet altijd wat en of onze eigen persgeluiden motiverend werken weet ik niet, maar er wordt geperst en we hebben het hem niet hoeven leren.
Dat ook een baby inderdaad liever niet in zijn eigen poep wil zitten is ons inmiddels wel duidelijk: na de landing van de eerste paar centimeters ontlasting strekt ons E'tje onverbiddelijk zijn sterke beentjes en wil hij weg. Waar we, om verspreiding van de resterende darminhoud te voorkomen, nog maar niet aan hebben toegegeven. Als hij zijn persactiviteiten niet hervat, gaat gewoon de luier weer om. We maken er geen stressding van. Poepen moet natuurlijk wel leuk blijven! ;-)
Maar léuk, Eline! Dankjewel voor het delen van jullie inzichten!
* Update * 14 Oktober *
Sinds we op 12 september zijn begonnen met potpoepen heeft onze E nog maar twee keer in zijn luier gepoept. Eén keer 's nachts, en één keer in de auto na een dagje Biesbosch, waar we geen potje bij ons hadden en de wc in het restaurant onbekend en eng was. Mijn man en ik hebben allebei de indruk dat E wacht tot we hem op het potje zetten, vaak ook met plassen, en probeert aan te geven dat hij moet, door ons al wiebelend en 'zeurend' met een smekende blik aan te kijken.
Als je kindje naar een kinderdagverblijf gaat, wat het lastig maakt om op zijn of haar signalen te reageren, zou je misschien kunnen proberen een ochtendritueel in te voeren. E wordt hier elke morgen, als hij net wakker is, op het potje gezet. Meestal is dat ook het moment dat er wat komt. Komt het pas later op de dag, dan is daar gewoon de luier.
Ik wil me nog es gaan verdiepen in babygebarentaal, zodat we elkaar nog beter kunnen leren begrijpen, maar ik had nooit gedacht dat er al zoveel communicatie mogelijk is met een baby van een maand of 8! :-)
Een baby op het potje?!
Ik hou van mensen die niet zomaar meelopen met de massa en veroordelen wat ze niet kennen, maar open staan voor nieuwe (of soms juist oeroude) inzichten, vooral als dat gebeurt met het oog op de behoeften van hun kind. Letterlijker kon dat in dit geval niet.
Nou heeft ons E'tje maar zelden flink kracht gezet op het moment dat een van ons zijn luier aan het verschonen was, en is het poeppatroon zoek nu hij (naast borstvoeding) vaste voeding krijgt. Maar anderhalve week geleden betrapte ik hem toevallig een keer op een moeilijk gezicht en een ingehouden adem. Snel heb ik zijn luier uitgedaan en hem op het toilet gezet, alwaar hij met 7 maanden zijn eerste echte toiletdrol lanceerde.
Inmiddels heeft hij al meerdere malen op de wc of het potje gepoept, wat ons een hoop schoonmaakwerk en kindlief een aantal ongemakkelijk volle luiers heeft gescheeld. Van 'training' is nauwelijks sprake geweest; zodra we hem neerzetten weet hij wat er moet gebeuren en loopt hij rood aan. Er komt niet altijd wat en of onze eigen persgeluiden motiverend werken weet ik niet, maar er wordt geperst en we hebben het hem niet hoeven leren.
Dat ook een baby inderdaad liever niet in zijn eigen poep wil zitten is ons inmiddels wel duidelijk: na de landing van de eerste paar centimeters ontlasting strekt ons E'tje onverbiddelijk zijn sterke beentjes en wil hij weg. Waar we, om verspreiding van de resterende darminhoud te voorkomen, nog maar niet aan hebben toegegeven. Als hij zijn persactiviteiten niet hervat, gaat gewoon de luier weer om. We maken er geen stressding van. Poepen moet natuurlijk wel leuk blijven! ;-)
Maar léuk, Eline! Dankjewel voor het delen van jullie inzichten!
* Update * 14 Oktober *
Sinds we op 12 september zijn begonnen met potpoepen heeft onze E nog maar twee keer in zijn luier gepoept. Eén keer 's nachts, en één keer in de auto na een dagje Biesbosch, waar we geen potje bij ons hadden en de wc in het restaurant onbekend en eng was. Mijn man en ik hebben allebei de indruk dat E wacht tot we hem op het potje zetten, vaak ook met plassen, en probeert aan te geven dat hij moet, door ons al wiebelend en 'zeurend' met een smekende blik aan te kijken.
Als je kindje naar een kinderdagverblijf gaat, wat het lastig maakt om op zijn of haar signalen te reageren, zou je misschien kunnen proberen een ochtendritueel in te voeren. E wordt hier elke morgen, als hij net wakker is, op het potje gezet. Meestal is dat ook het moment dat er wat komt. Komt het pas later op de dag, dan is daar gewoon de luier.
Ik wil me nog es gaan verdiepen in babygebarentaal, zodat we elkaar nog beter kunnen leren begrijpen, maar ik had nooit gedacht dat er al zoveel communicatie mogelijk is met een baby van een maand of 8! :-)
RSS-feed
