Lief dagboek,

waarom willen mensen kinderen?
Waarom wil ìk kinderen?
Om eerlijk te zijn zie ik huizenhoog op tegen het moederschap. Want ik kan er niet omheen: ik heb veel tijd voor mezelf nodig. Ik heb veel behoefte aan rust. Ik ben graag in mijn eigen wereld.

En dan komt er zo'n kleintje. *Poef!* Weg tijd. Weg rust. Weg eigen wereld. Weg overheerlijke uitslaap- en bankhangdagen.  De wereld draait plotsklaps helemaal om dat prachtige ieniemieniekleintje met z'n vreselijke spuitluiers, de gebroken nachten en de tepelkloven. Oh, en al die enge babyziektes. Bij elk pukkeltje begeeft mijn hart het bijna van overbezorgdheid.

Maar dan heb ik dat mooie kleintje aan mijn borst. Met zijn handje streelt hij mijn wang. Ik smelt. Oooh, en die kleine schattige teentjes.. Ik zou ze bijna opeten; zó lief. Ik snuif dat heerlijke babygeurtje op en wou dat ik het altijd vast kon blijven houden. Ons kindje; ons van God gekregen wonder.

Maar dan gaat dat kleine kroelbabytje lopen en trekt het alles van tafel. De heeeeeele dag door. Ik kom ogen en oren en handen tekort en vind geen moment meer om ervoor te zorgen dat ik fatsoenlijk voor de dag kom. Ik bijt mijn lip kapot, want voor de zoveelste keer wordt mijn geduld op de proef gesteld, en ik voel een woede opkomen die ik niet op mijn kind wil afreageren.

Hup, naar de winkels dan. Maar na twee winkels zet miniatuur-Schop het op een krijsen. 'Duurt te lang mam, 'k wil lopen!' kermt het in oorverdovende peutertaal. En terwijl ik door heel winkelend Zwijndrecht en omgeving word aangekeken, reken ik met het schaamrood op de kaken die zestig pakken billendoekjes af.

"We doen het toch samen?" zegt Erik. Ik hoop en bid dat hij gelijk krijgt. Maar feit blijft dat hij vijf dagen in de week op kantoor zit en ik hier thuis, met mijn energiebeperking, een marathon moet rennen. Geen tijd voor griep. Geen rust voor leuke dingen. 's Avonds ben ik al na de eerste minuut van de film in slaap gevallen.

Ha. School. Tijd voor mij. Eindelijk. Ik schrik van wat ik in de spiegel zie en besluit er weer eens wat aan te doen. Oja, vierendertig wassen liggen er nog. En baby twee is onderweg. Shit shit shit, er is nog niks geregeld. Wat kan een mens veel aan, als je het zo bekijkt.

Schopje (m) leert rekenen en schrijven en komt thuis met de mooiste knutsels.
Maar hij wordt gepest. Mijn moederhart breekt. Wat kan ik doen? Hoe stop ik dit? Ik zie hoe mijn kind gebroken wordt en voel me zo vreselijk machteloos. Ik wil schreeuwen en krijsen en met stoelen slaan. Als het maar stopt! 

Wat moet het afschuwelijk zijn om je kind te zien lijden.

Schopje (v) krijgt haar eerste vriendje. O nee! Wie is het en wat moet hij van mijn dochter? Heeft ze genoeg seksuele voorlichting gehad? Is ze sterk genoeg om haar grenzen aan te geven? O wéé als het zo'n eikel is als een van mijn eigen exvriendjes! Ik timmer hem in elkaar als hij haar ook maar met één vinger aanraakt! Mijn kleine meisje wordt groot.. Veel te snel! Stop! Blijf bij me! Ik wil haar vasthouden. Ze duwt me weg.

Loslaten..
Ziekte, pijn, verdriet, zorgen, woede en machteloosheid. Mijn eigen falen en de keiharde consequenties daarvan. Alles zesvoudig. Een kind moet zijn als een eigen hart dat buiten je lijf klopt.

Mijn God, waarom wil ik dit?
Mijn zorg om of ik dit allemaal wel kan is soms minstens zo groot als mijn kinderwens.
Wegen alle geweldige dingen van het moederschap op tegen al die zorgen?
Ik weet het niet. Die ervaring heb ik nog niet.
Maar ik wil het. Het is in mijn hart gelegd. Het hoort bij een mens om dit te verlangen. 

De wereld is hard en soms zo vreselijk lelijk.
Maar ik heb het zelf uiteindelijk ook gered.
En ik sta nu toch blij in het leven?
Dan is er ook hoop voor mijn kinderen. Ze hoeven het niet alleen te doen.

Ik wil vruchtdragen.
Ik wil dat kleine mensje koesteren.
Ik wil het liefde geven en dingen leren.
En ik hou mijn hart ervoor vast, maar ik wil bereid zijn de pijnlijke reflecties van al mijn eigen onvolkomenheden te erkennen om zèlf nieuwe dingen te leren.
Ik wil ons kind zien schateren en genieten op manieren die ik zelf verleerd ben.
Ik wil Erik in het klein zien, of mezelf, of een combinatie van die twee.
Ik wil ons kindje zien opgroeien met de geweldigste vader op de wereld.

Ik wil met Erik een nieuw klein aanbiddertje op de wereld zetten.
Een kind dat God blij maakt en blij gemaakt wordt door God.
Want zo was het toch ooit bedoeld?

Ja, we hebben een verlangen, en dat verlangen mag er zijn.
En ja, ik maak me zorgen. Maar ik weet dat het het waard zal zijn.
Want als ik vroeg of iemand spijt had, zei geen enkele moeder 'ja'.

Terwijl ik compleet in mijn eigen wereld achter de laptop zit, krijgt Erik een telefoontje: een familielid is een uur eerder overleden. We verwachtten dit telefoontje al even en hebben zelfs al afscheid genomen. De schok is daarom niet groot genoeg om me meteen uit mijn gedachten te sleuren, en pas na een kwartier dringt de heftigheid van het bericht door in het tumult in mijn hoofd. Het lukt me om me los te trekken van mijn project en ik kruip naast mijn stil geworden man op de bank.

's Avonds lig ik vol schuldgevoelens naar het plafond te staren, terwijl Erik al slaapt. Hoewel het al lang niet meer om knagende onrustkwesties en ontembare onweersstormen gaat en ik ook al làng niet meer zo'n afwezige chaoot ben als een paar jaar geleden, zou ik soms nog steeds graag willen dat mijn hersenpan niet zoveel aandacht opeiste. Want op momenten als dit wil ik er voor een ander, voor hem, kunnen zijn, maar ben ik weer tekort geschoten. 

Juist daarom verbaast het me vandaag dat Erik voor de zoveelste keer zegt dat hij zo gek op me is en zoveel aan me heeft. Ik beken hem mijn schuldgevoelens; zeg dat ik er meer voor hem had willen zijn en dat ik baal dat mijn hoofd zo vaak in de weg zit. Maar Erik zegt: "Ik weet dat je soms erg in je eigen wereld zit. Zo ken ik jou; dat hoort bij jou. Maar ik zie in je ogen hoe je met me meeleeft. Ik zie dat je zo oprecht bent in je bezorgdheid om mij, en dat je voortdurend zoekt naar wat werkt om mij te steunen. Je hebt geen idee hoe goed dat me doet. Aan die oprechtheid heb ik veel meer dan aan iemand die vanuit een soort automatisme op de situatie reageert."

Blozend hang ik op.
We zijn ruim acht jaar samen, maar nog altijd weet Erik me te verrassen met zulke lofbetuigingen, juist op momenten dat het menselijk was geweest als hij méér van me had verlangd. Hij weet altijd 'af te dalen' naar wat binnen mijn macht ligt. Hij beoordeelt een situatie nooit vanuit het niveau waarop een doorsnee volwassene functioneert, en zelfs niet vanuit zijn eigen emoties, maar denkt in maatwerk; gaat uit van wat voor mij haalbaar is. Onwil en onvermogen weet hij moeiteloos te onderscheiden. Daardoor hoor ik hem zelden over mijn tekortkomingen - hij weet dat ik altijd mijn best doe -, en des te meer over mijn prestaties en nieuwe ontwikkelingen. Het houdt mijn eigenwaarde heel en laat het groeien.

En opnieuw denk ik: wauw, wat moet Erik in die dingen op Jezus lijken. Jezus was nooit vingerwijzend aan het oordelen vanaf Zijn troon. Hij daalde vanuit de hemel af naar de mensen en zocht oogcontact op gelijke hoogte. Hij was op zoek naar het hart. De 'kleinste' mensen zag Hij groter en mooier dan wie dan ook, en dat doet Hij nog steeds. Net zoals Erik mijn schoonheid en wilskracht opmerkt, waar ik binnen kom struikelen met mijn onvolmaaktheden. 

Wat een man. Wat een prachtige eigenschap bezit hij. 
En wat een Koning, die daarin helemaal volmaakt is en nog zoveel meer te bieden heeft. Die de meest prachtige dingen ziet in gebroken, onvolmaakte mensen die niet durven te geloven in zichzelf of die zijn uitgekotst door de maatschappij.
Opnieuw is het verlangen om een mooier mens te worden in me aangewakkerd. Ik wil nog zoveel van hen leren. Ik wil worden zoals zij zijn. Want zij zijn in staat om mensenlevens ten positieve te veranderen met hun onvoorwaardelijke, zelfopofferende liefde. 

Dat betekent niet dat ze zomaar alles slikken. Als ik iets doe waar Erik echt niet blij mee is, krijg ik dat gewoon te horen. En terecht. Ik ben blij dat hij dat doet. Hij vergeet zijn eigen grenzen niet, en dat is gezond. Hij laat mij in mijn waarde, maar mag verlangen dat ik dat ook bij hem doe. We zijn één in het huwelijk, maar hebben nog steeds allebei een tuin. Onze taak is om de bloemen van de ander zo goed mogelijk tot hun recht te laten komen. Erik kan dat al heel goed. Ik ben nog druk bezig de kneepjes van het tuinieren te leren.

Met een hart dat haast barst van dankbaarheid doe ik eindelijk de was; de was die al twee weken de doorgang blokkeerde. Hoe vanzelfsprekend het ook mag zijn voor andere mensen, voor mij is het dat niet, en ik weet dat Erik me er om die reden straks opnieuw om zal prijzen.

Teken je graag mensen, maar heb je moeite met gezichtsuitdrukkingen? Misschien kan ik je een beetje op weg helpen.

De stand van wenkbrauwen zegt vaak veel over iemands gemoedstoestand. Het zijn maar twee streepjes, maar hóe je ze plaatst in een gezicht kan nogal wat verschil maken. Beginnen ze aan de binnenkant laag en dichtbij de ogen, en eindigen ze hoog, dan kijkt je poppetje al snel heel boos of gemeen. Begin je hoog met de binnenkant, en eindig je laag, dan kijkt je poppetje zielig of verdrietig.

Ook wáár je de wenkbrauwen plaatst is niet onbelangrijk. Hoge wenkbrauwen laten vaak een open gezicht zien en kunnen gezichtsuitdrukkingen flink versterken. Denk maar eens een lach in beide gezichtjes. Het rechtergezichtje lacht dan veel overtuigender, hè? Terwijl het gezichtje links er gewoon tevreden uitziet. Maar het gezichtje rechts zou ook enorm kunnen schrikken. Daar kijkt het gezichtje links veel te stoïcijns voor. 

Zelfs gesloten oogjes kunnen emoties laten zien.
Het gezichtje links slaapt rustig. Het gezichtje rechts heeft een leuke droom. Om maar wat te noemen.
Of teken er een boos mondje in. Dan kijkt het gezichtje links een beetje arrogant, en heeft het gezichtje rechts iets héél smerigs in z'n mond gestopt. Bah, viessssssssssssssss. Rabarber ofzo. ;-) Mijn jeugdtrauma.

Zo kun je met een paar lijntjes alle kanten op en je tekeningen versterken. Of iets héél anders laten zeggen dan je ermee wilde zeggen.. Haha. Gewoon lekker veel oefenen met streepjes zetten. En vraag een ander eens wat voor emoties hij in je gezichtjes ziet. Soms kijken mensen heel anders naar gezichtsuitdrukkingen dan jij, maar over het algemeen spreken we daarin als mensen allemaal dezelfde taal. Ontdek je dan een communicatiestoornis tussen wat je poppetje probeert uit te drukken en wat anderen van zijn gezichtje lezen, dan kun je daar alleen maar meer van leren. 

Hoe zou jij de volgende vijftien gezichtsuitdrukkingen omschrijven?