Zaterdag was ik met m'n vader en  zijn vriendin op de Kunststripbeurs in Utrecht. Ik vroeg me af in hoeverre het iets voor mij was. Ben helemaal niet thuis in de striptekenaarswereld. 

Maar LEUK was het daar. Ik zag zoveel lekker eigenzinnige, artistieke mensen die gewoon doen wat ze leuk vinden; met zoveel plezier maken ze hun eigen creaties in hun eigen, authentieke stijltjes.

Ik denk dat ik qua kracht in mijn boodschappen en grapjes niet onderdoe aan de tekenaars die ik daar heb gezien (al kan hun humor natuurlijk ook gewoon mijn humor niet zijn), maar zag wel een groot verschil in professionaliteit. Zo doe ik altijd maar wat, en beheersten de tekenaars op de beurs duidelijk allerlei soorten technieken. "Kunstacademie" hoorde ik steeds als gevraagd werd wat voor opleiding er was gedaan. Er stond ook een enkele autodidact; iemand die zichzelf alles heeft geleerd, maar die duidelijk wel actiever dan ik op zoek is gegaan naar het ontdekken van nieuwe stijlen en technieken. En die zich meer raad wist met lichtval, schaduw en perspectief.

Dat kunstacademiestukje haalde wel wat onverwerkte frustratie naar boven. Ik zag me talloze jaren geleden al helemaal lopen tussen de artistieke hanenkammensen, maar het werd voor mij geen kunstacademie, omdat ik  mavo deed en geen havo.

Als ik er echt voor was gegaan, was ik misschien toegelaten, maar ik denk dat ik dat zelfvertrouwen niet had. En uiteindelijk was ik waarschijnlijk toch vastgelopen op de theoriestamplessen. "Want je leervermogen is wel erg belangrijk voor de heftige stof die je soms moet doorworstelen, over kunstgeschiedenis enzo, en sommige mensen die bijvoorbeeld van het VMBO kwamen, hebben het niet gered", zei een wijsneusmeisje met bril, terwijl ze een poppetje tekende. 
 
Dus ging ik in 2001 naar het Grafisch Lyceum, waar ik compleet verzoop in de massa, geen enkel vak kreeg waar ik mijn ei in kwijt kon en binnen een half jaar de handdoek in de ring gooide. Ziek van frustratie; teleurgesteld in alles kwam ik thuis te zitten. Dat lag natuurlijk niet allemaal aan het Grafisch Lyceum; de emotionele bom stond al een flinke tijd op ontploffen. Maar toch. Ik paste daar niet en ik denk dat ik op de kunstacademie beter zou hebben gepast. Het voelt een beetje als een gemiste kans. Ik had zo graag een heleboel willen leren over technieken en materialen.

Later werd ik getest en bleek ik VWO-denkniveau te hebben. Had ik het dan toch..? Nee, denkniveau en leervermogen zijn duidelijk twee verschillende dingen. Helaas pindakaas. Ik leer graag, maar niet uit grote lappen droge tekst (ik schrijf ze wèl graag ;-)). Dan beginnen de vlinders en vogels in mijn hoofd onrustig te wiebelen en te schreeuwen dat ze eruit willen. Ik ben een fladderaar. Geen stamper.

Uit de hele stapel visitekaartjes die ik heb meegenomen, heb ik een selectie gemaakt van mensen die me wisten te boeien of inspireren, met hun werk of met hun persoonlijkheid. Hier komen hun websites!

Anne en Eva Stalinski

Deze twee vrolijke giechelzusjes produceren  allebei knutsels in een lekker chaotisch en gezellig stijltje.

Je vindt hun werk op 
anne-stalinski.nl 
en
stalinski.tumblr.com.
Anne heeft ook een blog.

Erik Wielaert

Gewoon knap getekend allemaal!

Wielaert.nl. En z'n blog: Comicmaki.blogspot.com

Lisa-Marie van Barneveld

't Is weer een héél andere stijl, maar ook gewoon heel leuk om te bekijken. En haar vogels bij 'losse illustraties': leukleukleuk!
Lisastreepjemarie.com

Milou van Montfort

Op haar tafel lag een autobiografisch boekje over haar en haar cavia, in een stijltje dat een beetje leek het mijne (kijk op haar website maar bij Comics). Maar haar andere illustraties: wauw! Dat lijkt in niets op hoe ik teken. Wat een talent! Milouvanmontfort.com

En dan nu mijn persoonlijke top 3. *tromgeroffel*

Aimée de Jongh

Ik heb een boekje bij haar gekocht dat vast niet elke christen kan waarderen, maar ik vind het heerlijke humor. Het bevat Bijbelcartoons en draagt de titel: Oh my God! Als je even hier klikt, zie je er wat plaatjes van. :D

Neem ook even de moeite om het filmpje One past two te bekijken. En de rest van haar gave werk natuurlijk! Je vindt het op Aimeedejongh.com

Ze tekende trouwens met een geweldige brush pen. Die wil ik ook! Zij heeft 'm hier besteld, maar misschien hebben ze bij Harolds in Rotterdam ook wel zoiets.
Als tip gaf ze me de website van Scott McCloud. Scott heeft een boek gepubliceerd waarin in stripvorm wordt uitgelegd hoe je strips kunt maken. Kijk maar hier als 't jou interessant lijkt.

Jan Cleijne

Leuke vent met verschillende stijlen die me allemaal enorm aanspreken. Gewoon mooi en goed allemaal, en heerlijk om naar te kijken! Ik zou willen dat ik bij hem kon aanschuiven als hij aan het tekenen is. Dan zou ik uren kijken naar wat hij deed. Jancleijne.nl

En als laatste: Ckoe.

Een gozer met krulletjes zat kalmpjes op z'n stoel. Hij kwam vriendelijk en intelligent over; introvert ook. En z'n hele tafel lag vol met stripverhaaltjes over: een superschattige, blije roze uier. De grap van de dag. Dat had ik niet bij zo'n jongen verwacht! Ik moest al lachen door de gezichtsuitdrukkingen van Uier, en met de tekstjes erbij werd het allemaal nog beter. Heerlijk droge en subtiele humor die mijn gevoelige lolsnaar weet te raken; elke keer als ik weer door Uiers avonturenboekje blader! Kijk op Ckoe.net of op Uiers eigen site: Uierislief.nl.

Ah, 'k heb hier een link met een overzicht van alle tekenaars die op de beurs waren. Voor als je graag nog verder wilt kijken: http://kunststripbeurs.blogspot.nl .

Liesje en haar beer

Liesje hield van spelen; in haar eentje met Beer. Beer was het liefste wat ze had, en Beer begreep haar het beste van iedereen. Aan Beer vertelde ze alles wat haar bezighield. Beer was haar veiligheid.

Op een dag was Beer weg.
‘Beer is naar een arm kindje in een ander land gegaan’, zei Liesjes moeder, toen Liesje ernaar vroeg. ‘Jij hebt al zoveel speelgoed, en het is goed om te leren delen.’

Uren lag Liesje te huilen in haar kamer.
Iets kneep haar hart fijn en het liet niet meer los.

Fiets

Liesje kreeg een groot cadeau voor haar verjaardag: een nieuwe fiets. Liesje klapte in haar handjes van blijdschap. Wat was het een mooie fiets!

Vriendjes en vriendinnetjes kwamen ernaar kijken en trokken de fiets uit haar handen. ‘Nee!’ riep Liesje. ‘Het is mijn fiets! Ik heb ‘m gekregen!’
‘Het is goed dat je leert delen, Liesje’,  zei haar moeder. ‘Wees niet zo egoïstisch!’
En de fiets verdween uit het zicht, nog voordat Liesje er zelf op had kunnen fietsen.

Liesje vond iedereen stom. Het was de stomste verjaardag die ze ooit had gehad. Ze rende naar haar kamer en huilde daar.

‘Kom naar beneden, Liesje! Je gedraagt je vreselijk verwend!’ riep Liesjes moeder boos naar boven. ‘Die kinderen zijn hier allemaal voor jou. Dit is niet netjes van jou!’

Liesje wilde niet. Maar ze ging.

Vieze kus

Liesje kreeg een vieze, natte kus van een oude meneer, die vaak kwam en raar naar haar keek. Ze vond dat niet fijn. ‘Dat wil ik niet, mamma, dat hij dat doet.’

‘Stel je niet zo aan, Liesje. Dit is niet aardig van jou', zei Liesjes moeder. 'Hij bedoelt het heus niet rot en voelt zich vast heel ongemakkelijk als je tegen hem zegt dat je dit niet wilt. Dus je gedraagt je hoor!’
Liesje voelde zich naar, elke keer als ze zo’n vieze kus kreeg. Maar ze zweeg.

Liesje kreeg haar eerste vriendje. 
Ze wilde niet dat hij haar aanraakte. Maar hij deed het wel.
‘Nee’, zei Liesje zacht. Maar de jongen ging door. En in haar hoofd klonk een stem: ‘Stel je niet zo aan, Liesje. Dit is niet aardig van jou! Hij bedoelt het heus niet rot en voelt zich vast heel ongemakkelijk als je tegen hem zegt dat je dit niet wilt.' En ze zweeg en liet het gebeuren.

Verhalen

Liesje hield ervan om verhalen te schrijven. Ze wilde journalist worden.

Maar elke keer als iemand een verhaal van haar wilde hebben, voelde ze zich zó boos en wilde ze om zich heen slaan. Ze zei het nooit hardop. Ze dacht het. Want het lag vast aan haar.

Soms was er zomaar een verhaal gebruikt, zonder dat mensen het hadden gevraagd. Diep van binnen ontplofte Liesje. Ze voelde zich weer zoals toen Beer zomaar weg was gegeven en de fiets was afgepakt. Nagels krasten over haar hart en trokken diepe sporen.

‘Je hebt je talent gratis en voor niets van God gekregen’, zei de kerk toen ze verhaal kwam halen, ‘en we verwachten dat je alles vrijwillig inzet voor Zijn Koninkrijk en je niet bemoeit met hoe wij besluiten het te gebruiken.’
Liesje droop af, met vuurrode wangen en een zwaar geweten.
In haar hoofd zei de stem: ‘Ze hebben gelijk, Liesje, je moet niet zo egoïstisch zijn. Je leeft niet voor jezelf.‘
Liesjes rekeningen bleven onbetaald.

Op slot

Liesje wilde niet meer schrijven. Hoe meer mensen haar verhalen wilden gebruiken, hoe bozer ze zich voelde.
‘Je moet juist blij zijn dat ze je werk waarderen’, zeiden haar vrienden.
Maar ze kon niet blij zijn.
Liesje haatte mensen. En ze begreep maar niet waarom.
Ze haatte zichzelf nog het meest. Die egoïstische Liesje, die mensen haatte en alles voor zichzelf wilde houden. 

Ze wandelde door het park en zag hoe een hondje bij elk paaltje en boompje zijn pootje optilde en een
plas deed. Het plasje móest gebeuren; anders kreeg zijn baasje hem niet mee.

‘Zo ben ik ook’, dacht Liesje. ‘Ik lijk wel een hond met mijn verschrikkelijke, obsessieve territoriumdrift.’

Bewaak de tuin

Toen kwam Liesje een vriendelijke Man tegen. Hij praatte met haar, en gaf haar een tuin.
‘Deze tuin is helemaal alleen voor jou, Liesje’, zei Hij.
Liesje keek om zich heen en rende meteen naar een prachtige schommel.

‘Liesje, Ik wil dat je deze tuin bewaakt, zodat hij mooi blijft. Ik wil soms komen kijken, maar zie steeds een vertrapte tuin als Ik voorbij wandel.
Ik zal je helpen om er een mooi hek omheen te plaatsen, en Ik geef jou er de sleutel van. Jij bepaalt wie er in jouw tuin komt, en wie er bloemen komt plukken. Als mensen zonder jouw toestemming binnenkomen en je tuin vertrappen, jaag je ze weg, hoor je dat?
Als ze je dan beginnen te vertellen dat je egoïstisch bent en het hek juist wagenwijd open zou moeten staan, of als ze zielige verhalen ophangen als ze hun zin niet krijgen, wil Ik dat je oordoppen in doet en rechtsomkeert maakt. En als ze niet naar jou luisteren, dan roep je Mij. Ik zal je kracht geven. Ik sta achter je.

Maar eerst ga jij maar eens een flinke tijd spelen. Kom maar tot rust en genees maar. Hier is je beer. En hier is je fiets. En hier is nog veel meer. Het is van jou en van niemand anders. Alles wat ooit van jou afgepakt is, geef Ik je nu terug.’ 

Speeltijd

En Liesje speelde uren, dagen, weken, jaren. De boosheid verdween. Haar hek werd sterk, en de tuin bleef mooi. Soms nodigde ze iemand uit in haar tuin. Maar ze voelde zich nog snel vertrapt. Dan deed ze het hek weer een tijd op slot. En dat was goed, want de Man zei dat het goed was. Haar oordoppen gebruikte ze veelvuldig.

Langzaamaan ontstonden er weer woorden, zinnen, verhalen. Op haar tijd; op Zijn tijd. Maar ze liet niemand meer in haar tuin voordat ze daar klaar voor was. Alleen de vriendelijke Man mocht altijd binnenkomen. Hij ging nooit over grenzen. Ze vond het fijn als Hij er was.

Ze leerde delen, op haar tijd, op haar tempo en van wat zij wilde delen. En ze genoot ervan, omdat het haar heel liet. Omdat het niet meer ging zoals het moest van anderen, maar omdat haar eigen hart het wilde. 

De stem in haar hoofd zweeg.

Dit plaatje van Rob Ryan kwam ik tegen op Pinterest. Dit is wat Jezus doet! Het is wat Erik deed! Dit is wat ik nodig had; wat lange tijd ontbrak.

Werk aan de winkel

Je kunt van anderen niet verlangen dat ze het venijn van jouw stekels altijd maar incasseren, zeker niet zolang je zelf geen actie onderneemt om van je stekels af te komen. Ook al zijn ze ontstaan door wat anderen je hebben aangedaan, vanaf het moment dat ze er zitten, ben jij verantwoordelijk voor de schade die ze verder aanrichten.

Herstel komt niet vanzelf, en wil je dat wat jou verwond heeft niet nog meer slachtoffers maakt, dan zul je daarvoor moeten vechten. Zet je trots opzij, durf eerlijk in de spiegel te kijken, erken dat je hulp nodig hebt en wees bereid om te veranderen. Er is werk aan de winkel en geen ander mens kan dat werk voor je doen.

Balken en splinters

Sinds de dag dat ik in actie kwam, nu jaren geleden, heeft het herstelproces geen moment stilgestaan. Ik was al goed en hard op weg voordat ik Erik en Jezus leerde kennen, maar ik had iets nodig dat ik toen nog niet kende.

Mensen bleven maar struikelen en klagen over mijn lelijke tuinhek. Niemand leek zich ooit met oprechte belangstelling af te vragen waarom dat hek zo lelijk was geworden en niemand leek ooit te zien hoe hard ik daarachter aan het werk was. Hooguit oppervlakkig. 
Jezus hielp me. Hij daagde me uit om verder te gaan en bevestigde steeds dat het goed was wat ik deed. Maar de miskenning van mensen in mijn omgeving frustreerde me soms mateloos.

En als er soms een steentje opvloog tijdens het scheppen, of iemand zich bezeerde aan een splintertje hout omdat ik het hek aan het schuren was, wist men me op een bemoederend toontje te vertellen wat er nog aan me mankeerde. "Je hebt nog een lange weg te gaan, Elja.." 
De stekels van mijn vingerwijzende 'buren' boorden zich tussen de mijne door in mijn vlees.

Ik maakte er deze strip over:

De vieze kleren, het tuingereedschap en mijn bezwete rug en voorhoofd werden zelden gezien. Hoe de tuin ooit wàs, vol distels, brandnetels en stekeltakken, was al vergeten, en in de spiegel werd nooit gekeken.
Maar dat lelijke tuinhek.. dat kon echt niet. Wat zou de buurt ervan zeggen?

Steeds woester begon ik in mijn tuin te werken. Zodat niemand kon beweren dat ik er niet genoeg aan gedaan had. First things first.

En er was licht

Ooit waren er hoopvolle tekenen van leven geweest. Maar het prille  gewas werd platgestampt of leeggeroofd voordat de vruchten rijp waren. Wat er in de grond gestopt was, kwam nooit tot volle wasdom.

En mijn tuinhek wàs ook wel echt heel lelijk. Met venijnige stekels. Maar Jezus en Erik negeerden het. Ze leken het niet eens op te merken. Ze zagen de kiemplantjes en zetten daar de spotlights op. En ze hielpen het hek weer overeind te zetten, om de plantjes te beschermen.

Als God via mensen tot me sprak, had Hij het helemaal niet over wat moest veranderen. Hij sprak niet veroordelend; integendeel: Hij noemde alles wat mooi en sterk en bijzonder was aan me; bombardeerde me met liefde en bevestiging. Elk helende woord trof me diep en maakte me zo mak en volgzaam als een lammetje. Het verlangen om nog meer te veranderen, een mooier mens te worden, groeide vanzelf.

Diezelfde liefde had Erik. Waar iedereen een labiel wrak zag, zag hij, zoals hij zelf zegt, 'een ruwe diamant'.
Toen ik beschaamd en angstig opbiechtte dat ik in een woeste bui een pak papier te lijf was gegaan met een mes, maar per ongeluk ook zijn bureau had bekrast, zei hij vriendelijk: 'ik had het al gezien, maar ik ben zo blij en vind het zo knap dat je armen nog heel zijn.' Ik viel om van verbazing en ontroering. Wat een man..

Hij zag goud in me waar niemand anders dat zag, ook ikzelf niet. Tenzij ze zijn persoonlijke grenzen aantastten, besteedde hij aan missers nauwelijks aandacht. Elke kleine ontwikkeling belichtte hij met een stadionlamp.

Mijn plantjes schoten omhoog.

Pokon

Aan mijn tuinhek wordt gewerkt. Het moet zo lieflijk worden dat kwetsbare en gebroken mensen zich uitgenodigd voelen om bloemen te komen plukken, en zo sterk dat het bulldozers en kaalplukkers buiten de deur houdt. ;-)


Dankjulliewel, liefste twee lieverds, voor het licht, de warmte, de ruimte.
Alles wat nodig was om te groeien en in bloei te komen. Dankjulliewel voor alle pokon. Voor het negeren van wat nog lelijk was - dat zag ik zelf ook maar al te goed -, en het bevestigen van wat nog klein, maar mooi en goed was.
Ik wil van jullie leren om andermans bloemen te zien..
Ik wil met een zachtmoedig hart begrijpen waarom zoveel hekken lelijk zijn geworden, en leren om te beginnen met oliën in plaats van ertegen te schoppen omdat het me splinters gaf. 

Maar Heer, help me ook mijn tuintje te bewaken en verschil te zien tussen schaapjes en vossen.
Ik wil niks, geen bloem, geen vrucht, meer laten roven. ´t Is allemaal voor U!


"Laat mijn Liefste in zijn tuin komen en eten van zijn beste vruchten!" Hooglied 4 vers 16

Ik haat haar.

Ze loopt altijd met me mee. Overal waar ik ben, is zij. Zwaan kleef-aan. Vreselijk vind ik het. Ik schaam me dood. 

Ergens weet ik dat er iets moois verstopt moet zitten, diep vanbinnen. Ik zoek ernaar. Soms zet ik een nieuwe stap. Ik durf iets spannends. Ik doe een toneelstukje, of een dansje. Maar altijd verpest ze het voor mij en zet ze me voor schut. Tierend van woede en schaamte lig ik 's nachts bed. Zij zwijgt. Ze zwijgt altijd.

De haat groeit. Ik kan haar niet uitstaan. Ik krijg de schuld van dingen die zij doet. Maar niemand gelooft me als ik zeg dat ik niet wilde meedoen. Ik haat het dat ik niet gehoord word. Dat niemand ziet wie ik ben, en niemand in me gelooft.

Met stanleymessen verwond ik haar, dat rotwijf. Ik snijd in haar armen. Woedend ben ik. Ik sla en krab en scheld haar de huid vol. Ik schreeuw dat ik van haar walg, dat ik wou dat ze dood was; dat ze nergens toe doet; dat ze dom en lomp en onuitstaanbaar lelijk is. Dat àlles lelijk aan haar is. Ik schreeuw naar haar de dingen die ik zelf hoorde en de dingen die ik over haar ben gaan geloven.

En als ik dat gedaan heb, zit ze zachtjes snikkend in een hoekje. Soms schrik ik van wat ik heb gedaan. Maar ik kon het niet laten. De woede was zo groot.
Ik weet dat ze het bloed op de grond niet zal opruimen. Dat moet ik weer doen. En snel, voordat iemand opmerkt wat er is gebeurd.


Hij

Jaren later ontmoet ik Hem; de liefde van mijn leven.

Hij ziet mij. Hij hoort mij.
 
Hij neemt me in Zijn armen en zegt al de woorden waar mijn hart naar hunkerde. Water op uitgedroogde, gebarsten grond.

Zijn blik laat me niet los; ik hobbel achter Hem aan. Zwaan kleef-aan. 

Ook van haar

Maar als Hij ziet wat ik haar aandoe, hoe ik haar verwond, barst Hij in tranen uit. Hij trekt aan Zijn haren van verdriet en machteloosheid, en ik schrik. Ik schrik verschrikkelijk en laat het mes uit mijn handen vallen.

Hij neemt mijn gezicht stevig in Zijn handen en kijkt me met een doordringende blik aan aan. "Ik hou ook van haar, Elja! Ik zie hoe je met haar worstelt, maar Ik hou óók van háár", fluistert Hij met een stem die trilt van ingehouden spanning.

Ik haat haar. Man, wat haat ik haar.
Maar ik hou van Hem..


Als ik een paar dagen later een aansteker onder haar arm hou, klaar voor een nieuwe fase in het vernietigingsproces, denk ik aan Zijn doordringende ogen. Aan de wanhoop die daaruit sprak. Aan de schreeuw van machteloosheid die nog duizend keer harder klonk dan de mijne.

Ik stop. Ik laat haar pols los. Ik leg de aansteker neer. Ik loop weg.


Bodem

Ik breng veel tijd met Hem door. Ik huil veel; heel veel. Vaak weet ik niet eens waarom. Ik leer praten over wat me pijn doet. Ik durf het, omdat Hij het niet belachelijk maakt. Omdat Hij me serieus neemt.

Ik vertel wat ik gemist heb. Dat ik vaker veroordeling en walging dan aanvaarding heb geproefd. Dat ik zoveel vernietigende woorden heb gehoord. Wat dat allemaal met me heeft gedaan en hoe het me heeft verwond.
Hij pakt een spiegel terwijl ik het vertel en houdt die me voor. Ik zie haar. Ze vertelt precies hetzelfde als ik.

Opeens landt het. Het kán landen; er is een bodem. Dun en fragiel, maar het is een bodem, van liefde en aanvaarding en bevestiging.


Leren zwijgen

Ik leer inslikken wat ik tegen haar aan lelijke dingen wil zeggen. Het is verschrikkelijk moeilijk en ik bijt mijn tong er haast af, maar ik wíl dit leren.
De boosheid komt met regelmaat en ik wil haar nog vaak verwonden. Soms pak ik een pak papier dat ik aan flarden snijd. Of ik sla haar in haar gezicht. Het geeft niet hetzelfde bevredigende gevoel, maar zij blijft heel. Ik hoef daarna niet steeds haar kapotte armen te zien, die zo'n knagend schuldgevoel en zoveel veroordelende blikken oproepen.

Als ik haar zachtjes en weifelend mijn eerste complimentje geef, klinkt het haast belachelijk. Ik hoor een stem in mijn hoofd vol minachting bulderen van het lachen, maar ik negeer het. Zij heeft hetzelfde nodig als ik om op te bloeien. Als ik haar altijd laat merken hoe weinig ik in haar geloof, wordt ze daar nooit een mooier mens van. Zoals ik dat ook niet werd.

Hoe kan ik begrip verwachten voor de pijn die mij is aangedaan, als ik haar precies hetzelfde aandoe?

Ik wil anders zijn. Ik wil het anders doen. Ik wil leren hoe liefhebben moet. Van Degene die liefde is.


Bloei

We bloeien allebei op. Ik door Hem en zij door mij. We lachen meer. Soms lachen we samen. Vroeger schold ik haar uit als ze in haar klunzigheid weer iets liet vallen. Nu zeg ik: "geeft niet, meisje" en ik help haar met opruimen. Het gaat allemaal niet vanzelf. Vaak hoor ik mezelf nog zuchten van ergernis, en dan schrik ik. Ik weet hoe erg dat voelt; alsof je de allerstomste, grootste, meest nutteloze kluns op aarde bent. Dan zeg ik dat het me spijt; dat het een reflex was, maar dat het niet terecht en niet eerlijk was om dat te doen. Dat het meer zegt over mijn geduld en negatieve gedachten dan over haar waarde. 
Ze glimlacht opgelucht en zegt dat ze me vergeeft.

Als ik boos ben ren ik naar Hem. Ik vertel Hem wat er op mijn hart is; ik huil, ik worstel en mijn frustratie vindt ontlading, omdat Hij luistert en me niet de mond snoert. Ik laat haar erbuiten; ik laat haar heel.

En als ik uitgehuild ben, vraag ik haar om samen iets gezelligs te gaan doen. Ze huppelt blij met me mee, maar ik vind het niet erg meer. Ik pak haar hand en we huppelen samen.

Hartsvriendin

Ik heb vriendschap gesloten met mezelf. Er is vrede. Ik ben van mezelf gaan houden. Ik heb lol met mezelf en lach om mijn klunzigheid, die al veel minder klunzig is dan die ooit is geweest. In de spiegel zie ik geen afgrijselijk gedrocht meer. Ik heb nooit meer gesneden. De drang is verdwenen en de gemene stem tot zwijgen gebracht. Ik weet wie ik ben en wat ik te bieden heb. Ben hier en daar nog een tikkeltje onzeker, maar wie niet?
Wat ik níet kan of ben, voedt mijn minderwaardigheidsgevoelens niet meer. Ik mag bestaan en dat weet ik.


 
En jij, hou jij van jezelf?

Lieve jij, God houdt van alle kanten van jou. Ook van het spiegelbeeld dat jij misschien liever tot moes slaat. 

Je hebt Zijn liefde en bevestiging nodig.
Dat is wat kan helen.
Drink bij Hem van het water dat Leven geeft, zoveel als nodig is. Laat je nooit wegjagen als je aan Zijn voeten zit; daar haal je het beste wat het leven je te bieden heeft.
Hij zal je helpen om jezelf lief te hebben als je Hem daarom vraagt.
En Hij wil de stem van veroordeling die altijd klinkt in je hoofd, tot zwijgen brengen.

Leer zwijgen in liefde. Slik de scheldwoorden in; ze vernietigen je.
Bevestig jezelf met complimenten, in kleine en in grote dingen. Doe alsof het om een ander gaat; om een kind, als dat je helpt. Het is niet raar. Het is gezond en noodzakelijk. Je bent het zo waard! 

Als jij weet hoe je jezelf moet liefhebben, 
zul je veel beter in staat zijn om een ander lief te hebben.
Je partner, je kinderen, de mensen om je heen.

Als je gevoed bent met liefde en bevestiging en lief leert zijn voor jezelf, zul je je minder snel veroordeeld voelen door anderen, en zal jouw oordeel over anderen ook milder zijn.

God wil je helpen al jouw mooie kleuren te gaan zien. Je zult versteld staan van hoeveel het er zijn!

Soms kom ik dingen tegen die zo vreselijk fijn of handig zijn dat ik er jaren later nog altijd van in mijn nopjes ben.

Sockstar

Ken je ze, die sokkenclips? Vriendin Jolanda raadde ze me aan toen ik aan het mopperen was op mijn afschuwelijke sokkenwassen, waarbij ik 200 sokken één voor één moest ophangen en er op mysterieuze wijze  àltijd een paar wederhelften verdwenen.
Ik heb ze besteld en elke avond klemmen we onze vieze sokken in zo'n plastic rondje, voordat ze de wasmand in gaan. Met ophangen scheelt het een berg frustratie èn geen enkele sok verdwaalt. Wie het heeft verzonnen wil ik een dikke zoen geven.

Kledingvouwer

Sheldon deed iets geniaals in een aflevering van The big bang theory: hij vouwde zijn kleding met behulp van een vouwplank. Ik schoot omhoog; dat ding moest ik hebben! Want stipt op 1 van mijn huishoudelijke ergernis-top-3 staat het netjes opvouwen van T-shirts. Ik kàn het niet eens. Dus ik plaatste er een bericht over op Facebook en Hans toverde voor ons een nog ingepakte kledingvouwer uit zijn opberghok, waar ik nu regelmatig dankbaar gebruik van maak. Halleluja.

Ikea vershoudklemmen

We gebruiken ze al jaaaaaaaaaaaaren, de Bevara-klemmen van Ikea; ze zitten aan alle geopende zakken en dozen met voedingswaar, en ze gaan altijd mee op vakantie om te zorgen dat onze viezewaszak geen ongewenste geuren verspreidt. Daarbij lijken ze onverwoestbaar. Håndig.

Ikea hoofdkussen

Regelmatig klaagde Erik over nekpijn, terwijl ik vaak midden in de nacht worstelend met mijn kussen wakker werd, om het vervolgens woest uit bed te gooien en zonder kussen verder te slapen. Twee jaar geleden kochten we allebei dit 365+ FAST-kussen en de tijd van nekklachten en kussengevechten lijkt voorbij. 

Babyshampoo van Action

Mijn hoofdhuid wordt niet blij van shampoo waar teveel rotzooi in zit, en dat geldt helaas voor de meeste shampoos. Zelfs shampoo van Zwitsal beviel niet. Maar van een hele dure 'deze is echt goed volgens de kapper'- hair repair shampoo zag ik er weer uit alsof ik m'n haar 3 weken niet gewassen had. Aangezien ik geen type vrouw ben dat zin heeft om zich uitgebreid bezig te houden met ingewikkeldheden op het gebied van verzorging van handen of haar, werd het tijd dat mijn ideale shampoo zich zou melden. En daar kwam hij; de babyshampoo van prullenwinkel Action, aangeraden door een vriendin. Iets van 79 cent voor een fles van 300 ml. Mijn haar is schoon, mijn portemonnee en hoofdhuid zijn blij en ik ruik om te knuffelen.

Pennenbak

Mijn lieve, leuke, zelfgemaakte pennenbak. Ik vind 'm zo leuk staan in de kast of op de tafel, met al mijn kwastjes en potloden erin. 't Voelt bijna als een mini-atelier en ik kijk er graag naar! Wil je er ook een maken, verzamel dan een hoop wc- en keukenrollen, maak ze dicht aan de onderkant en plak ze met een hoop lijm aan elkaar.




Ben benieuwd naar jouw handigeitjes. Leuk als je ze hieronder in een reactie plaatst!

Ik doe mijn teken-en-schrijf-ding in een tempo dat ik aankan, met de inspiratie die ik op dat moment heb, in alle ontspannenheid, zodat ik ervan blijf genieten en in het volste vertrouwen dat God in mijn leven af zal maken waarmee Hij is begonnen. Ik hoef niet te pushen, alsof ik beter weet dan Hij wanneer het mijn tijd is.
"..Kom tot Mij en ik geef je RUST."


Terwijl ik de onvruchtbare woestijn achter me laat en achter Hem aan wandel, timmert Hij aan mijn weg en strooit Hij zo nu en dan al wat bloemblaadjes op het pad. Ze kleuren de route, fleuren mijn hart op en maken me nieuwsgierig naar wat ik in de toekomst aan weelde zal tegenkomen.
Op de daarvoor bestemde tijd hoop ik mijn Koning een enorm, kleurrijk boeket te geven; de vrucht uit alle zaden die Hij ooit in de grond stopte. Ik zal er een diepe buiging vol dankbaarheid bij maken en Zijn voeten kussen, omdat ik zo zielsveel van Hem hou. 

Mijn leven lang heb ik naar Huis verlangd. Maar als uit alle barsten van gebrokenheid en vergankelijkheid plotseling klaprozen opspringen, en mijn voeten ruimte en zachte grond vinden om voor Hem te dansen met de vlinders, denk ik dat ik het hier nog wel een tijdje uitzing. Als Hij maar bij me is. :) 

Geen zorgen. Even een plaatje waar ik zin in had. Geen heftige huilbuien enzo; gewoon de situatie van elke maand. Want alle adviezen ten spijt, 'de situatie' houdt ons nog steeds bezig. Natuurlijk doet-ie dat :-) Dus als je last hebt van mijn berichtendiarree die 'steeds over hetzelfde' lijkt te gaan, zoek dan gewoon even uit hoe je minder van mijn Facebookupdates in je tijdlijn te zien krijgt.

En neem dit voorbeeld mee in je gedachten:
Lukt 't jou wel eens om een dag niet aan eten te denken? Terwijl je minimaal drie keer per dag de koelkast opentrekt? Je altijd andere mensen ziet eten? Er overal McDonalds-posters hangen, je zelfs bij de kassa van Kruidvat chocoladerepen vindt en je niet eten màg, terwijl je buik erom schreeuwt? ;-)

Mij niet. En het lukt ons net zo min om niet aan onze kinderwens te denken. Sterker nog: de hoop lijkt elke maand meer te flippen, zoals het plaatje hierboven een beetje laat zien.

Iemand gaf me eens een groot compliment. Hij zei:
"Jij bent iemand die zelf de slingers weet op te hangen in je leven."
Dat probeer ik wel, ja. Ook uit lelijke dingen valt vaak iets bruikbaars te halen. Dus ook voor veel lelijke dingen kan ik uiteindelijk heel dankbaar zijn.

Daar komt-ie weer: geloven Erik en ik dat het goedkomt? Ja. We geloven God op Zijn woord.
Is er rust? Ja.
Zijn we blij? Genieten we van andere dingen? Ja.
Maar er niet aan denken?.. Ik geloof niet dat dat kan als je elke maand geconfronteerd wordt met een flinke opruiming door je lijf, omdat het nestje leeg bleef. Als je toch elke keer die paar vruchtbare dagen in de gaten moet houden en elke dag een pilletje foliumzuur moet nemen uit een knalroze potje waarop staat: 'VOOR VROUWEN DIE ZWANGER WILLEN WORDEN'.

En dus verlang ik ook niet van mezelf dat ik er niet aan denk. 't Is gewoon een onderdeel van ons leven en dat mag het zijn. We kunnen er nou eenmaal niet zoveel aan veranderen. Wel slingers ophangen. Er tekeningen over maken enzo. Vind ik leuk. Geniet ik van. Blijf ik dus ook lekker doen.
 
En elke maand opnieuw hoop ik gewoon dat het de beloofde feestmaand zal zijn. Omdat we zo gruwelijk veel zin hebben in dat feestje. :-) Toet toeoeoet! #polonaise 

Hij gelooft in mij

Na een eindeloze reeks rijlessen mocht ik eindelijk afrijden. Ik had een speciaal faalangstexamen aangevraagd en was
stiknerveus. Meerdere mensen moedigden me aan, maar het feit dat mijn eigen Erik, aan wiens mening ik de meeste waarde hecht, in me geloofde, gaf me zelfvertrouwen. "Jij kan dit gewoon", zei hij vol overtuiging. "Je gaat het gewoon halen, want je hebt bewezen dat je kunt rijden."

Met het gebed van 90 Bijbelschoolstudenten achter me reed ik mijn beste rit ooit en ik slaagde in één keer.

Erik gaf later toe dat hij er stiekem helemaal niet zoveel vertrouwen in had. Ik was niet voor niets al vier jaar bezig - drie jaar (met hier en daar een pauze door gezeur met medicatie) in een schakelauto en het laatste jaar in een automaat - en kwam nog regelmatig teleurgesteld thuis, omdat ik weer een stomme fout had gemaakt. Zijn twijfels waren terecht.

Maar ik bedankte hem. Hij had het juiste gedaan. Hij had me het gevoel gegeven dat ik in zijn ogen een autocoureur was, en dat had hij zo overtuigend gedaan dat ik er zelf in geloofde. Het hielp me om het examen met succes te volbrengen.

Mens, erger je niet!

Heb je met het spelen van een spelletje met een kind wel eens nèt iets minder je best gedaan, om het kind te laten winnen?
Even je eer ingeslikt, terwijl je oppaskindje, dat drie koppen kleiner was dan jij, triomfantelijk de felicitaties in ontvangst nam? Of was je zelf dat kind, dat zelfvertrouwen kweekte door te winnen van een volwassene?
Ik denk dat we het allemaal nodig hebben gehad om ons zo nu en dan een winnaar te voelen. Mij hielp het om verlies beter aan te kunnen.
 
Een paar jaar geleden vertelde mijn oma dat ik háár vaak liet winnen met Mens erger je niet. Ik vond het zielig als ze verloor.
Daar zat op zich natuurlijk niets kwaads in.
Maar op andere gebieden nam die opofferende houding ongezonde vormen aan. Ik werd een voetveeg die zich liever liet gebruiken en uitzuigen dan met een gezonde 'nee' heel misschien een ander teleurstelde.

Jakob

Jakob. Held Jakob, die, lang na zijn dood, nog door de hele Bijbel wordt genoemd. De naam die elke christen kent. Ik las zijn verhaal in Genesis. En was eigenlijk een beetje geschokt.
Ik vond Jakob helemaal niet zo'n held. Hij hield van God en werkte hard, maar eigenlijk vond ik hem een
watje. Het grootste gedeelte van zijn leven bestond uit bedrog, manipulatie en wegvluchten. Ook de mensen die afhankelijk van hem waren leden daaronder.

Kuikentje

"Je moet een kuikentje nooit helpen als het uit z'n ei komt, hoe groot de verleiding ook is", vertelde mijn oudste broer toen hij hier kwam koffiedrinken.

Nou, en die verleiding is héél groot.
Na jarenlange onvruchtbaarheid in mijn kippenfamilie kwam er voor het eerst nageslacht. Ik was getuige van de geboorte van mijn eerste kleinkipje. Moederhen hielp niet. Ze kloekte alleen. Moedigde aan vanaf de zijlijn. Hoog en trots. 
 
"De worsteling met de schaal is waar het kuiken zijn levenskracht uit haalt. Als het teveel geholpen wordt, voelt het zich z'n leven lang een slappeling."

Ik heb gezien hoe mijn eigen knuffelkipjes slappe hapjes waren. Ik denk niet dat ze in de broedmachine bij de fokker allemaal geholpen zijn bij het uitbreken, maar de laatste serie kippen, die ik nog nauwelijks op schoot nam, was veel sterker en heeft veel langer geleefd dan de eerste serie kippen die ik platknuffelde.
Ik geloof in knuffelen, kroelen en verbondenheid. Ik geloof in alles inzetten op hechting, veiligheid en liefdevol begeleiden, zéker in de eerste levensjaren van een kind.
​Maar ik geloof ook in 'zelf (laten) doen' en durven loslaten in vertrouwen dat het ook goed komt zonder mijn ingrijpen. Mijn grote zwarte haan die zo stoer leek en waarvoor zelfs de dierenartsassistente bang was, was een zijen sok met hoogtevrees, compleet afhankelijk van mij. Dat was zijn grootste zwakte.

Moederskindje

Jakob en zijn broer Esau lagen elkaar voor geen meter. Vechtend kwamen ze ter wereld.
Esau was robuust en stoer; een jager die rondzwierf op de velden. Jakob was huiselijk en woonde in tenten.
Meer contrast kon er waarschijnlijk niet zijn tussen tweelingen.

'En (vader) Isaak had Esau lief, want wildbraad was naar zijn smaak,
maar (moeder) Rebekka had Jakob lief.'

Zou Jakob de kans hebben gekregen om uit te breken uit zijn schaal?
Zou hij bevestigd zijn door zijn vader en ooit gehoord hebben dat zijn vader trots op hem was?
Geloofde hij genoeg in zichzelf om grenzen te durven stellen; zijn eigen tuin te bewaken?

Jakob was een moederskindje. Ik vermoed dat hij een zacht karakter had - waarmee op zich natuurlijk helemaal niks mis was -, maar door Rebekka behandeld werd alsof hij een zachtgekookt eitje was.
Ze geloofde meer in haar eigen controle dan in de kracht en kwaliteiten van haar zoon. Dat denk ik.

Rebekka liet Jakob zelfs zijn eigen blinde vader bedriegen. Hij kaapte daarmee de zegen voor zijn broer weg.
'Ik help je wel, hoor kind', moet ze hebben gedacht, en ze pelde de schaal voor hem los.

Beschaamd en miskend

In plaats van hem aan te moedigen schuld te bekennen en berouw te tonen, stuurde Rebekka er bij Jakob op aan om te vluchten voor de woede van zijn broer. Dat zal hem lekker hebben geholpen in het kweken van zelfvertrouwen. Wat moet Jakob zich hebben geschaamd voor zijn zwakte. En wat moet hij zich miskend hebben gevoeld, veracht door zijn vader en broer en klein gehouden door zijn moeder.

Jakob ging wonen bij zijn oom Laban en werkte knoerthard voor hem. De rollen werden omgedraaid en opeens was Jakob degene die voortdurend besodemieterd werd. Hij liet het allemaal gebeuren.. of vluchtte weer, stiekem, met heel z'n hebben en houden.
Waar was zijn ruggegraat?

De confrontatie

Pas na 20 jaar, toen Laban Jakob inhaalde tijdens zijn zoveelste vluchtpoging en in de slachtofferrol schoot, trok Jakob eindelijk z'n mond open en durfde hij Laban te zeggen wat er in hem omging.
Hij trok een streep tussen hem en zijn oom, liet zich niet meer manipuleren en ging terug naar zijn geboorteplaats.

Doodsbang als hij nog altijd was voor de woede van zijn broer, stuurde Jakob een geschenk voor zich uit in de hoop Esau mild te stemmen. Maar hij had de moed niet om zelf vooruit te gaan. Nadat hij zijn vrouwen en kinderen in veiligheid had gebracht, bleef hij in z'n uppie achter op de legerplaats.

De worsteling

En daar worstelde er een man met hem, de hele nacht.
'En toen de man zag dat hij niet van Jakob winnen kon, sloeg hij Jakob op zijn heupgewricht, zodat hij vanaf dat moment mank liep. En de man zei: "laat me gaan! Want het wordt dag."
Maar Jakob zei: "Ik laat u niet gaan tenzij u me zegent!"

"Wat is je naam?" vroeg de man.
"Jakob", antwoordde Jakob.
"Vanaf dit moment zul je geen Jakob meer heten, maar Israël, want je hebt gestreden met God èn met mensen, en je hebt overwonnen." '

Toen wist Jakob dat hij met God Zelf gestreden had.

Nieuwe kans, nieuwe eierschaal

Ik begreep die worsteling vroeger nooit. Waarom zou God met een mens worstelen, en waarom zou een mens van Hem winnen?
God is goed. En lief. En zo wijs. Ik denk dat Hij Jakob de gelegenheid bood om voor zichzelf te bewijzen wat hij in zijn mars had. God Zelf vormde een nieuwe eierschaal om Jakob heen en liet hem zijn kracht ontdekken. Jakob mocht uitbreken. Zèlf. Zonder hulp. Dat had hij nodig.

En wauw. Als je kunt zeggen dat je met God hebt gestreden en van Hem hebt gewonnen, dan moet je je wel een superstrijder voelen. Jakobs zelfbeeld moet onherroepelijk zijn verbeterd.

Ander mens

En toen werd het licht.


'Jakob sloeg zijn ogen op en zag Esau aankomen met vierhonderd man. Toen verdeelde hij de kinderen onder Lea en Rachel en de beide slavinnen. Hij plaatste de slavinnen en hun kinderen vooraan. Lea en haar kinderen daarachter, en Rachel en Jozef achteraan.

En zelf ging hij voor hen uit
en boog zich zevenmaal ter aarde, totdat hij bij zijn broer gekomen was.'

Jakob had ballen gekregen. Hij liep vooraan en durfde schuld te erkennen en berouw te tonen.
Hij verschool zich niet meer, maar nam eindelijk verantwoordelijkheid.

'En Esau snelde hem tegemoet,
omarmde hem, viel hem om de hals en kuste hem. En ze huilden samen.'

Verlate puberteit

Vind je dat niet mooi? Ik wel.
God Zelf kwam naar beneden om voor Jakob een soort boksbal te zijn.
Zoals pubers het hardst zullen trappen tegen de mensen die ze vertrouwen, omdat ze weten dat die hen aankunnen en niet zomaar zullen laten vallen.
Zoals elk kind een sterke volwassene nodig heeft die bereid is af en toe een potje mentaal, verbaal of lichamelijk met hem te worstelen, zonder meteen in een slachtofferrol te schieten.
Zoals ik me pas een strijder voel sinds die vreselijke strijd tegen de depressie.
 
Heb ik die in mijn eentje overwonnen?
Nee. 
God heeft vast een hele legermacht ingeschakeld om me te beschermen, denk ik soms. Maar Hij schoof mij als held naar voren. Ik had die worsteling, èn de overwinning nodig om zelfvertrouwen te krijgen. Ik heb er mijn levenskracht uit gehaald en weet sindsdien: elke nieuwe tegenslag kan ik aan, want de ergste strijd heb ik al gestreden. Ik ben geen slappe hap zonder ruggegraat. Ik ben een winnaar.

Roffelen

Vervolgens mocht ik Zijn sterke borstkas gebruiken om al mijn woede en frustratie eruit te slaan.
"El, ik durf dat niet, hè, boos zijn. Dus het blijft maar diep weggestopt in mijn hart. Maar het zit er wel. En ik heb er last van.
En tekeergaan tegen God, is dat niet vreselijk oneerbiedig en respectloos?"

Nee. Ik ben gewoon een kind. In de armen van een liefhebbende Vader, die perfect heeft aangevoeld wat zijn dochter nodig had om weer te functioneren. Die het niet persoonlijk nam, maar begréép dat de frustratie van z'n dochter ergens vandaan kwam. Hij sloeg het er niet uit in een poging me wat respect en zelfbeheersing bij te brengen; Hij zette me niet onder een ijskoude douche, nee, Hij zag, erkende, luisterde en liet ontladen.
Waar ik in mijn jeugdjaren een hoop om me heen schreeuwde, maar niemand vond om mee te worstelen; niemand die in mijn kracht geloofde, vond ik die persoon in Hèm.

"Elja, ook jij bent vanaf nu geen Jacoba meer, maar een Israël", zei God een paar maanden geleden tegen me. "Ik wil niet meer dat je maar schouderophalend aanvaardt dat je geen vrucht draagt. Jij doet ertoe en Ik heb kracht in jou gelegd. Ik wil niet meer dat je 'loslaat' en je neerlegt bij je onvervulde dromen en kinderwens. Ik wil dat je je zegen bij Me komt halen!"

En daar ging ik dus, met mijn bandana om mijn hoofd. Ik greep Hem vast aan Zijn kleed, smeekte om een teken en kwam terug met handenvol vruchten èn een babybelofte.

Mèn, het leven is tof met Hem.