Grazige weiden

Ik doe mijn teken-en-schrijf-ding in een tempo dat ik aankan, met de inspiratie die ik op dat moment heb, in alle ontspannenheid, zodat ik ervan blijf genieten en in het volste vertrouwen dat God in mijn leven af zal maken waarmee Hij is begonnen. Ik hoef niet te pushen, alsof ik beter weet dan Hij wanneer het mijn tijd is.
"..Kom tot Mij en ik geef je RUST."


Terwijl ik de onvruchtbare woestijn achter me laat en achter Hem aan wandel, timmert Hij aan mijn weg en strooit Hij zo nu en dan al wat bloemblaadjes op het pad. Ze kleuren de route, fleuren mijn hart op en maken me nieuwsgierig naar wat ik in de toekomst aan weelde zal tegenkomen.
Op de daarvoor bestemde tijd hoop ik mijn Koning een enorm, kleurrijk boeket te geven; de vrucht uit alle zaden die Hij ooit in de grond stopte. Ik zal er een diepe buiging vol dankbaarheid bij maken en Zijn voeten kussen, omdat ik zo zielsveel van Hem hou. 

Mijn leven lang heb ik naar Huis verlangd. Maar als uit alle barsten van gebrokenheid en vergankelijkheid plotseling klaprozen opspringen, en mijn voeten ruimte en zachte grond vinden om voor Hem te dansen met de vlinders, denk ik dat ik het hier nog wel een tijdje uitzing. Als Hij maar bij me is. :) 

---