Ik ben open en eerlijk over pijn. Dat betekent kennelijk volgens veel mensen dat ik vreselijk ongelukkig ben. Laat ik dat dan meteen rechtzetten: nee, dat ben ik absoluut niet. Al lang niet meer. Ik heb een onverwoestbare vreugde in mijn hart, en een gigantische dankbaarheid omdat ik na lange jaren van depressie gewoon kan genieten van het leven en in staat ben er de mooie dingen van te zien. Niet door eigen kracht, hoe hard ik ook gevochten heb, maar omdat een levende God mij hoorde en me met een sterke hand uit de kolkende ellende trok. Ik lééf dankzij Hem! Ik ervaar vreugde omdat Hij in mijn hart is. Een vreugde waar anderen jaloers op zouden mogen zijn, omdat die zo intens is en te mooi om uit te drukken!

Maar daarnaast ben ik gewoon mens. Ik maak niet alleen maar geweldige dingen mee. Ik ben niet altijd zonder zorgen. Ik reageer niet altijd fantastisch en 'christelijk verantwoord' op dingen. Natuurlijk raken miskramen mij. Natuurlijk raken kwetsende woorden mij. Natuurlijk ben ik bang om bepaalde mensen in mijn leven te verliezen. Ik ben zoals ieder ander, alleen uit ik àlle aspecten van het menszijn. Niet alleen de geweldige kanten. En ik beleef dingen intens, ja. Dat maakt me misschien een beetje anders dan jij. Maar minder gelukkig? Nee, dat denk ik niet. Ik weet wie ik ben, ondanks dat ik voor de maatschappij misschien een lachertje ben met mijn uitkering. Ik heb een hoopvolle toekomst, ik weet bij Wie ik zal zijn na dit leven, hoe eng ik de vergankelijkheid van dit aardse bestaan ook vind. Ik ben dankbaar dat mijn geluk niet hangt aan een vette bankrekening en dure spullen die vooral het nieuwste van het nieuwste moeten zijn; dat ik genoegen weet te nemen met 'minder', wat altijd meer dan voldoende is geweest. Ik vind het niet erg dat ik geen geweldig diploma heb, of een succesvolle carrière die mijn hele identiteit bepaalt. Ik kan genieten van kleine tere dingen die anderen niet eens opmerken. En ik zit ècht niet snotterend boven mijn tekenvelletjes als ik teken over mijn miskramen. Ik geniet ervan en ik kan erom lachen!
Ik accepteer mezelf mèt mijn kwetsbaarheid, en mèt de intensiteit van mijn emoties, omdat ik weet dat ik mens mag zijn. Omdat ik ècht wil zijn, en dit hoort bij mij. Ik denk dat ik ontplof als ik alles binnen moet houden. Daarom ben ik er open over.

Dit ben ik, zonder masker.
En wie ben jij?

Claire is bezig met duizend dingen (24Homes, Clairemusic) en bedacht opeens dat ze de cover van haar nieuwe muziekalbum al bijna af moest hebben. Maandag deden we dus halsoverkop een photoshoot in een weiland in Dordrecht. Jawel, allebei in een zomerjurkje. Zij omdat dat mooi was voor de foto, ik omdat ik gewoon niet nadacht. Jelmer hield het reflectiescherm vast, terwijl ik weer eens lekker aan het tobben was met de camera. Ik kwam thuis met 119 muggenbulten.
Omdat we zo vreselijk werden aangevallen door al die zoemende krengen en we niet meer uit de auto durfden, hebben we het mooiste avondzonnetje gemist, maar we zijn goed op weg om van één van de zonloze foto's toch een mooie zomerse cover te maken. Mijn vader en mijn aangetrouwde neef - twee altijd behulpzame schatten - hielpen ons met retoucheren en bewerkingsideeën. Heerlijk, zulke mensen! Enne.. vind jij jezelf niet mooi? Waarschijnlijk ziet de wereld jou heel anders - veel mooier - dan jijzelf. Kijk maar naar Claire. Ze is zo'n bloedmooie vrouw, maar zag ze zichzelf maar zoals anderen haar zien. Zelfbeeld is soms zo'n liegebeest. Je bent mooi, wat dat stemmetje in je hoofd je ook wijsmaakt.

Ik ken mezelf als iemand die hopeloos vastloopt bij de minste druk en nam dus nooit opdrachten aan. Maar deze week is een vruchtbare week geweest. Voor een leuk mens heb ik, op basis van hoe zij  haar laatste  verhuizing heeft ervaren, een verhuiskaartje ontworpen. Het lukte omdat ze me vrij liet en geen druk op me legde.
Ennn.. na maanden ploeteren heb ik mijn eerste tien kinderboekillustraties ingeleverd. Het is gelukt, het is af! Ik ervaar zo'n aantal al als een hele kluif en het was spannend of het me zou lukken de opdracht te voltooien, dus aan grotere opdrachten ga ik me voorlopig nog niet wagen. Maar dit was leuk. Een 'smulopdracht', zoals mijn tante H het noemde; met keuzevrijheid in heel veel verschillende onderwerpen en de ruimte om zelf te bepalen wat ik erbij zou tekenen.

Er is veel aan het veranderen. Had ik jarenlang niets nodig om mijn tekeningen in te bewaren omdat er niet zoveel te bewaren viel, nu zit de ene map die ik sinds een jaar heb al bijna vol. Mensen die me (minder dan) een jaar op Facebook hebben, zeggen zich niets voor te kunnen stellen bij de creatieve droogte die er voor die tijd was, omdat ik nu de ene na de andere creatie lanceer. Er is nog steeds herstel en ik moet opeens denken aan een profetisch beeld dat ik ooit van iemand kreeg:

'Ik zie een ladekast. Alle laden zijn eruitgetrokken en overal op de grond liggen papieren, allemaal door elkaar. (Ik schoot in de lach, want zo was het in mijn slaapkamer ook.) Het is één grote onoverzichtelijke puinhoop zonder structuur. Maar ik zie hoe God alle laden netjes terug begint te doen in het kastje, één voor één. Hij begint de papieren te sorteren en Hij stopt ze netjes waar ze horen; de A bij de A, de B bij de B, de C bij de C enzovoort. Hij komt orde brengen in de puinhoop.'

Ik dacht dat God gewoon de belangrijkste letters koos om orde in te brengen. Of de letters die ik bij Hem bracht; de situaties waar ik herstel het hardst nodig vond. Maar Hij gaat werkelijk het hele alfabet af. In alles wat ik ben, in alles wat nog onvruchtbaar is, wil Hij leven brengen. En ik geloof dat Hij het beste voor het laatst bewaart!

Ooit zag ik in een zwembad een bejaarde mevrouw. Ze bood een welkome afleiding van mijn eigen afschuwelijke onzekerheid door met een dun bosje platinablond hoofdhaar in een minuscule gouden bikini rond te paraderen. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden en vond het zowel een beetje schokkend als een verademing om te kijken naar iemand met ogenschijnlijk zoveel zelfvertrouwen. Misschien had een beetje van mijn bescheidenheid haar iets charmanter gestaan, want de driehoekige lapjes voor haar schaamstreek en borsten hadden zelfs mijn puberborstjes amper kunnen bedekken.

Maar terwijl ik mijn eigen (toen nog) maatje 36-lijf angstvallig probeerde te verbergen omdat ik geloofde dat ik de wereld geweld aandeed als ik het liet zien, was ik vooral jaloers op haar lak aan de wereld.

Ik denk dat het geen moer uitmaakt hoe je eruit ziet. Volgens mij gaat het vooral om hoe je jezelf ziet; wie je bent in je hoofd. Wat heb je aan een mooi lijf als je in je eigen spiegel een gedrocht ziet?
 
Ik kijk graag naar mensen met een gezond portie lak of zelfvertrouwen. Mensen die uitstralen dat ze vrede hebben met hoe ze eruit zien; die vind ik mooi. En daarin maakt het me niet uit welk maatje ze hebben. Ik weet het; zoiets dwing je niet zomaar af van jezelf. Maar de mensen die dat wel hebben bereikt.. zucht, die benijd ik. :)

Ook ik heb, jaren na die bijzondere bezienswaardigheid, nog steeds issues die vastzitten in mijn hoofd en zich niet zomaar laten wegjagen door andermans mening. En ik groei. De maatje 40-plus-broeken hebben zich ruw aan me opgedrongen en ik ben nog in een worsteling om dat te accepteren. Het ontbreekt me simpelweg aan discipline om het ongedaan te maken. Chocola is gewoon zooo lekker. En van sporten word je moe. Dus nee, ik hijs m'n billen nog steeds niet graag in een bikinibroekje. 
Maar toch voel ik me zekerder en gelukkiger dan ooit tevoren. Het kan me allemaal gewoon wat minder schelen, omdat ik steeds meer weet wie ik ben en mag zijn. Dat geeft toch een hoop rust en vrijheid! Mijn spiegelbeeld verandert met hoe ik mezelf zie. En wordt dus eigenlijk alleen maar beter.

Misschien ben ik op mijn tachtigste wel zo ver dat ik met hangbillen en hangborsten trots rondparadeer in een gouden bikini - of op het podium dans in een veel te strak balletpakje. Ik zie er al naar uit. Jullie ook? ;-)

Terwijl Erik en vriend Sander zich zaterdag afbeulden op het mountainbikeparcours van de Loonse en Drunense Duinen, heb ik voor hen uitgerust op een rustig plekje in de schaduw van drie bomen. Ik ben hier ooit als kind geweest, met een groep van de kerk waar ik opgroeide. Veel weet ik er niet meer van, maar in mijn herinnering was het een vredige dag. Dat vredige gevoel kreeg ik terug zodra mijn voeten het duinzand raakten en kleeft nu ook aan dit plaatje. Het zonlicht maakte een klein wit hartje in de lens. Zie je het? Het staat alleen op deze foto en ik zie het graag als weer zo'n heerlijk knipoogje van boven. Dan is het leven zo mooi.

Met het plaatjesbehang dat nog op de muren zat in ons vorige jarendertighuis was muggenjacht een nachtvullende bezigheid. Wat een verschrikking! Hadden we het monster eindelijk gevonden (soms na 10 dromen waarin steeds een enorme mug voorkwam), dan was het nog een kunst om 'm met vlakke hand te pletten. Want met de windvlaag die vooraf ging aan de klap was de mug 9 van de 10 keer al lang gevlogen, om op een onmogelijk en onvindbaar plekje weer neer te strijken.

Toen ik in mijn ouderlijk huis van slaapkamer wisselde met mijn ouders,  kreeg ik een stipjeskamer. Hij was ooit wit, maar mijn vader smeet vaak natte washandjes omhoog om muggen aan het plafond te vermoorden en kennelijk raakte hij vaak.

Nu we zelf een helemaal witte slaapkamer hebben, èn zo'n fantastische elektrische muggenmoller, kunnen we over het algemeen vrij snel de slaap weer hervatten. Maar muggen zullen nooit mijn vriendinnen zijn. Want waarom zoemen de krengen altijd alleen wanneer de lamp UIT is en je, na tijden waakzaam te hebben liggen wachten, weer bijna slaapt?!

M'n visitekaartjes zijn binnen! Ze zijn klein maar fijn. Ik vind ze leuk!

Een jaar geleden dacht ik dat het tekentijdperk voorgoed voorbij was. Ik tekende haast nooit meer en de laatste restjes inspiratie sijpelden langs m'n vingers weg.

Maar ik bracht mijn kinderdroom - later als ik groot was wilde ik kinderboekenillustratrice zijn, of in elk geval heel veel tekenen - bij God. Want ik geloofde dat je kinderdromen in heel veel gevallen iets zeggen over de plannen die God heeft voor je leven. Hij blies er nieuw leven in. En hoe! Ik vond ineens, na jaren zoeken, een geschikte signatuur; zo'n persoonlijk 'logootje' voor onder m'n plaatjes. Ik plaatste twee slordige krabbels op Facebook; over mijn eerste miskraam en over de aanschaf van twee gerbils. Op die krabbels kwamen zulke leuke reacties dat ik in één klap een nieuwe stijl ontdekt had waarmee ik verder kon. Ik begon meer te tekenen en kreeg op Facebook een trouw publiek dat me hielp m'n onzekerheid te overwinnen. Met 'elja' als signatuur was eljart.nl al snel gevonden.
Het lijkt of God een grote zware deur heeft opengeduwd en een stortvloed aan inspiratie in m'n hart heeft losgelaten. Wat een feest!

't Is een raar jaar geweest met zeker 3 miskramen. Niet makkelijk, vooral vanwege zoveel afschuwelijke onzekerheid. Maar ik heb mijn verdriet kunnen verwerken door erover te tekenen en ben niet meer gestopt. Dat is me zoveel waard! Hoe lang Erik en ik ook zullen moeten wachten op een levend kindje in onze armen, er is een andere kinderdroom die eindelijk vervuld is. Daar wachtte ik al veel langer op. Met m'n potloodjes en papier kom ik voorlopig de tijd wel door! Ik geniet van elke streep die ik zet, met heel, heeel veel dank aan mijn lieve Pappie. Hij is een God van doorbraken!

Wat was jouw kinderdroom?
En doe je al iets dat ècht je hart heeft?

Vanavond is het weer tijd voor mijn overheerlijke Salmoneljapasta. We hebben 'm ooit een week lang elke avond gegeten (inschattingsfoutje toen er visite kwam), maar zijn 'm nog steeds niet zat!
Het was een succes bij het kerstliefdemaal in onze kerk en meerdere mensen hebben het recept al gevraagd, terwijl ik echt niet als keukenkunstenaar bekend sta.
 
Hier het recept voor als jij 'm ook es wil proberen!


NODIG: Zalmfilets (of zalm uit blik) - bleekselderij - pijnboompitjes - wokkelpasta - groene pesto - citroenzuur - zout.
 
1. Bak in olie een stuk of twee zalmfilets (met een beetje zout) en maak er kleine stukjes van.
2. Bak in een pannetje een flink aantal pijnboompitjes.

3. Kook een pan vol (gekleurde) wokkelpasta (met een beetje zout). 
4. Snijd in de tussentijd bleekselderij in stukjes.
5. Giet het water af.
6. Doe de bleekselderij door de pasta.
(Dan gaat de scherpe smaak er een beetje af, maar de knapperigheid niet)

7. Voeg naar smaak een paar lepels groene pesto toe aan de pasta.
8. Voeg naar smaak een beetje citroenzuur toe aan de pasta.
9. Doe de zalm en de pijnboompitjes erbij.
10. Roeren maaaar.

Da's alles. Makkelijk en lekker.
 
Tonijn in plaats van zalm kan natuurlijk ook. En lust je geen vis, dan is kip ook nog een optie.

Ben benieuwd hoe jij 'm vindt! :D

Gisteren mocht ik een lieve vriendin helpen met het maken van een profetische rok. Ze danst graag voor Jezus en ik ben altijd een beetje jaloers om haar vrijmoedigheid daarin :). Mijn voetjes gaan ook nog wel een keer loskomen, maar eerst zijn er nog wat doorbraken nodig.
Paars is de kleur van geestelijke autoriteit en mijn vriendin vroeg me of ik vlammen wilde tekenen. Tuurlijk, maar natuurlijk niet zonder rommel te maken. :)

Ze leent nu mijn gloednieuwe naaimachine en als die terugkomt kan ik er zelf mee aan de slag, want sinds gisteren weet ik eindelijk hoe het ding werkt!

Succes met je rok, kanjer! Ben benieuwd wat voor moois je ervan gaat maken!

Da's nog es leuk, zo'n mailtje van boven. Me verbazen dat God zo werkt doe ik niet meer, maar mijn hart springt nog altijd blij op van elk persoonlijk knipoogje dat Hij geeft! Heerlijk is het leven met Hem als je Zijn hart eenmaal echt kent.

Gisteren kocht ik reliëfgel die ik vandaag wilde uitproberen. Ik stopte gel in een apothekersspuit en schreef de eerste woorden die in me opkwamen: My soul rejoices (in my God). 

Vervolgens opende ik als eerstvolgende actie mijn mailbox. En bovenaan stond.. Jawel. Love You too Pappie! :D *Verliefd*