Maar terwijl ik mijn eigen (toen nog) maatje 36-lijf angstvallig probeerde te verbergen omdat ik geloofde dat ik de wereld geweld aandeed als ik het liet zien, was ik vooral jaloers op haar lak aan de wereld.
Ik denk dat het geen moer uitmaakt hoe je eruit ziet. Volgens mij gaat het vooral om hoe je jezelf ziet; wie je bent in je hoofd. Wat heb je aan een mooi lijf als je in je eigen spiegel een gedrocht ziet?
Ik kijk graag naar mensen met een gezond portie lak of zelfvertrouwen. Mensen die uitstralen dat ze vrede hebben met hoe ze eruit zien; die vind ik mooi. En daarin maakt het me niet uit welk maatje ze hebben. Ik weet het; zoiets dwing je niet zomaar af van jezelf. Maar de mensen die dat wel hebben bereikt.. zucht, die benijd ik. :)
Ook ik heb, jaren na die bijzondere bezienswaardigheid, nog steeds issues die vastzitten in mijn hoofd en zich niet zomaar laten wegjagen door andermans mening. En ik groei. De maatje 40-plus-broeken hebben zich ruw aan me opgedrongen en ik ben nog in een worsteling om dat te accepteren. Het ontbreekt me simpelweg aan discipline om het ongedaan te maken. Chocola is gewoon zooo lekker. En van sporten word je moe. Dus nee, ik hijs m'n billen nog steeds niet graag in een bikinibroekje.
Maar toch voel ik me zekerder en gelukkiger dan ooit tevoren. Het kan me allemaal gewoon wat minder schelen, omdat ik steeds meer weet wie ik ben en mag zijn. Dat geeft toch een hoop rust en vrijheid! Mijn spiegelbeeld verandert met hoe ik mezelf zie. En wordt dus eigenlijk alleen maar beter.
Misschien ben ik op mijn tachtigste wel zo ver dat ik met hangbillen en hangborsten trots rondparadeer in een gouden bikini - of op het podium dans in een veel te strak balletpakje. Ik zie er al naar uit. Jullie ook? ;-)