Ik ken mezelf als iemand die hopeloos vastloopt bij de minste druk en nam dus nooit opdrachten aan. Maar deze week is een vruchtbare week geweest. Voor een leuk mens heb ik, op basis van hoe zij haar laatste verhuizing heeft ervaren, een verhuiskaartje ontworpen. Het lukte omdat ze me vrij liet en geen druk op me legde.
Ennn.. na maanden ploeteren heb ik mijn eerste tien kinderboekillustraties ingeleverd. Het is gelukt, het is af! Ik ervaar zo'n aantal al als een hele kluif en het was spannend of het me zou lukken de opdracht te voltooien, dus aan grotere opdrachten ga ik me voorlopig nog niet wagen. Maar dit was leuk. Een 'smulopdracht', zoals mijn tante H het noemde; met keuzevrijheid in heel veel verschillende onderwerpen en de ruimte om zelf te bepalen wat ik erbij zou tekenen.
Er is veel aan het veranderen. Had ik jarenlang niets nodig om mijn tekeningen in te bewaren omdat er niet zoveel te bewaren viel, nu zit de ene map die ik sinds een jaar heb al bijna vol. Mensen die me (minder dan) een jaar op Facebook hebben, zeggen zich niets voor te kunnen stellen bij de creatieve droogte die er voor die tijd was, omdat ik nu de ene na de andere creatie lanceer. Er is nog steeds herstel en ik moet opeens denken aan een profetisch beeld dat ik ooit van iemand kreeg:
'Ik zie een ladekast. Alle laden zijn eruitgetrokken en overal op de grond liggen papieren, allemaal door elkaar. (Ik schoot in de lach, want zo was het in mijn slaapkamer ook.) Het is één grote onoverzichtelijke puinhoop zonder structuur. Maar ik zie hoe God alle laden netjes terug begint te doen in het kastje, één voor één. Hij begint de papieren te sorteren en Hij stopt ze netjes waar ze horen; de A bij de A, de B bij de B, de C bij de C enzovoort. Hij komt orde brengen in de puinhoop.'
Ik dacht dat God gewoon de belangrijkste letters koos om orde in te brengen. Of de letters die ik bij Hem bracht; de situaties waar ik herstel het hardst nodig vond. Maar Hij gaat werkelijk het hele alfabet af. In alles wat ik ben, in alles wat nog onvruchtbaar is, wil Hij leven brengen. En ik geloof dat Hij het beste voor het laatst bewaart!
Ennn.. na maanden ploeteren heb ik mijn eerste tien kinderboekillustraties ingeleverd. Het is gelukt, het is af! Ik ervaar zo'n aantal al als een hele kluif en het was spannend of het me zou lukken de opdracht te voltooien, dus aan grotere opdrachten ga ik me voorlopig nog niet wagen. Maar dit was leuk. Een 'smulopdracht', zoals mijn tante H het noemde; met keuzevrijheid in heel veel verschillende onderwerpen en de ruimte om zelf te bepalen wat ik erbij zou tekenen.
Er is veel aan het veranderen. Had ik jarenlang niets nodig om mijn tekeningen in te bewaren omdat er niet zoveel te bewaren viel, nu zit de ene map die ik sinds een jaar heb al bijna vol. Mensen die me (minder dan) een jaar op Facebook hebben, zeggen zich niets voor te kunnen stellen bij de creatieve droogte die er voor die tijd was, omdat ik nu de ene na de andere creatie lanceer. Er is nog steeds herstel en ik moet opeens denken aan een profetisch beeld dat ik ooit van iemand kreeg:
'Ik zie een ladekast. Alle laden zijn eruitgetrokken en overal op de grond liggen papieren, allemaal door elkaar. (Ik schoot in de lach, want zo was het in mijn slaapkamer ook.) Het is één grote onoverzichtelijke puinhoop zonder structuur. Maar ik zie hoe God alle laden netjes terug begint te doen in het kastje, één voor één. Hij begint de papieren te sorteren en Hij stopt ze netjes waar ze horen; de A bij de A, de B bij de B, de C bij de C enzovoort. Hij komt orde brengen in de puinhoop.'
Ik dacht dat God gewoon de belangrijkste letters koos om orde in te brengen. Of de letters die ik bij Hem bracht; de situaties waar ik herstel het hardst nodig vond. Maar Hij gaat werkelijk het hele alfabet af. In alles wat ik ben, in alles wat nog onvruchtbaar is, wil Hij leven brengen. En ik geloof dat Hij het beste voor het laatst bewaart!
RSS-feed
