Ik ben open en eerlijk over pijn. Dat betekent kennelijk volgens veel mensen dat ik vreselijk ongelukkig ben. Laat ik dat dan meteen rechtzetten: nee, dat ben ik absoluut niet. Al lang niet meer. Ik heb een onverwoestbare vreugde in mijn hart, en een gigantische dankbaarheid omdat ik na lange jaren van depressie gewoon kan genieten van het leven en in staat ben er de mooie dingen van te zien. Niet door eigen kracht, hoe hard ik ook gevochten heb, maar omdat een levende God mij hoorde en me met een sterke hand uit de kolkende ellende trok. Ik lééf dankzij Hem! Ik ervaar vreugde omdat Hij in mijn hart is. Een vreugde waar anderen jaloers op zouden mogen zijn, omdat die zo intens is en te mooi om uit te drukken!
Maar daarnaast ben ik gewoon mens. Ik maak niet alleen maar geweldige dingen mee. Ik ben niet altijd zonder zorgen. Ik reageer niet altijd fantastisch en 'christelijk verantwoord' op dingen. Natuurlijk raken miskramen mij. Natuurlijk raken kwetsende woorden mij. Natuurlijk ben ik bang om bepaalde mensen in mijn leven te verliezen. Ik ben zoals ieder ander, alleen uit ik àlle aspecten van het menszijn. Niet alleen de geweldige kanten. En ik beleef dingen intens, ja. Dat maakt me misschien een beetje anders dan jij. Maar minder gelukkig? Nee, dat denk ik niet. Ik weet wie ik ben, ondanks dat ik voor de maatschappij misschien een lachertje ben met mijn uitkering. Ik heb een hoopvolle toekomst, ik weet bij Wie ik zal zijn na dit leven, hoe eng ik de vergankelijkheid van dit aardse bestaan ook vind. Ik ben dankbaar dat mijn geluk niet hangt aan een vette bankrekening en dure spullen die vooral het nieuwste van het nieuwste moeten zijn; dat ik genoegen weet te nemen met 'minder', wat altijd meer dan voldoende is geweest. Ik vind het niet erg dat ik geen geweldig diploma heb, of een succesvolle carrière die mijn hele identiteit bepaalt. Ik kan genieten van kleine tere dingen die anderen niet eens opmerken. En ik zit ècht niet snotterend boven mijn tekenvelletjes als ik teken over mijn miskramen. Ik geniet ervan en ik kan erom lachen!
Ik accepteer mezelf mèt mijn kwetsbaarheid, en mèt de intensiteit van mijn emoties, omdat ik weet dat ik mens mag zijn. Omdat ik ècht wil zijn, en dit hoort bij mij. Ik denk dat ik ontplof als ik alles binnen moet houden. Daarom ben ik er open over.
Dit ben ik, zonder masker.
En wie ben jij?
Maar daarnaast ben ik gewoon mens. Ik maak niet alleen maar geweldige dingen mee. Ik ben niet altijd zonder zorgen. Ik reageer niet altijd fantastisch en 'christelijk verantwoord' op dingen. Natuurlijk raken miskramen mij. Natuurlijk raken kwetsende woorden mij. Natuurlijk ben ik bang om bepaalde mensen in mijn leven te verliezen. Ik ben zoals ieder ander, alleen uit ik àlle aspecten van het menszijn. Niet alleen de geweldige kanten. En ik beleef dingen intens, ja. Dat maakt me misschien een beetje anders dan jij. Maar minder gelukkig? Nee, dat denk ik niet. Ik weet wie ik ben, ondanks dat ik voor de maatschappij misschien een lachertje ben met mijn uitkering. Ik heb een hoopvolle toekomst, ik weet bij Wie ik zal zijn na dit leven, hoe eng ik de vergankelijkheid van dit aardse bestaan ook vind. Ik ben dankbaar dat mijn geluk niet hangt aan een vette bankrekening en dure spullen die vooral het nieuwste van het nieuwste moeten zijn; dat ik genoegen weet te nemen met 'minder', wat altijd meer dan voldoende is geweest. Ik vind het niet erg dat ik geen geweldig diploma heb, of een succesvolle carrière die mijn hele identiteit bepaalt. Ik kan genieten van kleine tere dingen die anderen niet eens opmerken. En ik zit ècht niet snotterend boven mijn tekenvelletjes als ik teken over mijn miskramen. Ik geniet ervan en ik kan erom lachen!
Ik accepteer mezelf mèt mijn kwetsbaarheid, en mèt de intensiteit van mijn emoties, omdat ik weet dat ik mens mag zijn. Omdat ik ècht wil zijn, en dit hoort bij mij. Ik denk dat ik ontplof als ik alles binnen moet houden. Daarom ben ik er open over.
Dit ben ik, zonder masker.
En wie ben jij?
RSS-feed
