Terwijl Erik en vriend Sander zich zaterdag afbeulden op het mountainbikeparcours van de Loonse en Drunense Duinen, heb ik voor hen uitgerust op een rustig plekje in de schaduw van drie bomen. Ik ben hier ooit als kind geweest, met een groep van de kerk waar ik opgroeide. Veel weet ik er niet meer van, maar in mijn herinnering was het een vredige dag. Dat vredige gevoel kreeg ik terug zodra mijn voeten het duinzand raakten en kleeft nu ook aan dit plaatje. Het zonlicht maakte een klein wit hartje in de lens. Zie je het? Het staat alleen op deze foto en ik zie het graag als weer zo'n heerlijk knipoogje van boven. Dan is het leven zo mooi.
RSS-feed
