Afgelopen anderhalf jaar ben ik veel bezig geweest met het thema nieuw leven. Ik heb me vastgeklampt aan de woorden uit het Bijbelboek Jesaja - ik ben gek op Jesaja! -, waarin God belooft dat Hij nieuwe dingen gaat doen en water zal geven op droge, onvruchtbare woestijngrond. Want ik worstelde al jaren met onvruchtbaarheid op het gebied van functioneren en creativiteit, en daar kwam in het natuurlijke de onvervulde kinderwens bij. Ik had ooit mijn dromen; dansen, tekenen, gewoon iets betekenen, maar ik kon er niets mee. Ik zat hopeloos vast in.. ik wist niet wat. Maar ik heb gevoeld dat God iets nieuws van plan was. Waar steeds opnieuw zwangerschappen mislukten, voelde ik me des te meer zwanger van iets anders; iets dat God aan het bereiden was. Ik voelde dat het tijd was voor een nieuw seizoen.

En dat nieuwe seizoen kwam! De aftrap was een lied dat iemand me stuurde: Rain down (de versie van Kim Walker); it's time to dance upon this barren land!' De hele tekst was raak! Nu teken ik. Ik dans. Ik heb inspiratie om nieuwe dingen te verzinnen en er komt zoveel meer uit m'n handen dan in alle voorgaande jaren het geval was. Om de feestvreugde compleet te maken hebben Erik en ik een paar weken geleden een geweldige belofte van God gekregen: er zal een kindje komen. Wanneer weten we nog niet, maar dàt het komt is voor ons zeker. 

Deze belofte van nieuw leven heb ik verwerkt in een glazen potje. De zinnen heb ik (met het letterstempelsetje van Typorex dat ik vond op de brocantemarkt in Lille) gestempeld op kalkpapier, dat ik in reepjes met modge podge op het potje heb geplakt. Het plantje is gemaakt van ijzerdraad, papier maché en acrylverf, en afgewerkt met modge podge. Eigenlijk wilde ik deze hele tekst verwerken, maar dat zou heeel veel stempelwerk worden en daar had ik dan weer geen geduld voor :o). Het zou ook niet gepast hebben.

See, the former things have taken place, and new things I declare;
before they spring into being I announce them to you.

For I am about to do something new. See, I have already begun! Do you not see it?
I will make a pathway through the wilderness, I will create rivers in the dry wasteland.

The wilderness and the dry land shall be glad;
the desert SHALL rejoice and blossom like the crocus!

Of gewoon in het Nederlands:

Kijk, wat Ik voorzegd heb, is gebeurd! En Ik kondig nieuwe dingen aan;
nog voordat ze uitspruiten, zal Ik ze aan je openbaren.

Want Ik maak iets nieuws! Het is al aan het ontkiemen; heb je het nog niet gezien?
Ik maak een weg in de wildernis en Ik geef water in de woestijn.

De wildernis en het droge land zullen blij zijn;
de woestijn zal jubelen en welig bloeien als de narcis!

Voor de liefhebbers: de teksten vind je in Jesaja 42 vers 9, Jesaja 43 vers 19 en Jesaja 35 vers 1.

Thuis hadden we allerlei soorten kleine huisdieren. We brachten verstoten eendjes groot, zochten naar rookworsten die de fret had weggesleept, vonden elke ochtend opnieuw in hetzelfde hoekje van de kamer een ontsnapte wandelende tak en begrepen nooit hoe dat kon, we begroeven een kreeftje dat omkwam na het verorberen van een stukje gehakt en we hadden een bejaarde, grijs geworden  goudvis  die, net toen we hadden geaccepteerd dat hij onsterfelijk was, werd opgevreten door een reiger. Er waren cavia's, konijnen, muizen, ratten en gerbils. Ooit vergaten we het hamsterhok op de kast te zetten toen de fret weer eens was ontsnapt, waarna mijn dappere moeder de resten van het slachtoffer tussen de tralies uitpulkte en er gewoon weer een nieuwe hamster werd aangeschaft. Parkieten in allerlei kleuren hebben jarenlang een oorverdovend kabaal geproduceerd, tezamen met de talloze blokfluitleerlingen die mijn moeder in de huiskwamer ontving, en in de laatste jaren dat ik thuis woonde veroverde een drietal zijdehoenders mijn hart. Ik ben gek op dieren. Maar honden of katten hebben we nooit gehad en met het oog op onze kinderwens èn de pijn die het verlies van zo'n bijzonder, meevoelend dier met zich meebrengt, was ik ook niet van plan om daar op korte termijn verandering in te brengen. 

Maar toen adopteerden vrienden Zoë. Zoë is een chihuahuapup met het formaat van een klein katje, de oren en het staartje van een biggetje en het blafje van een.. ja, wat eigenlijk? Onze vrienden gingen op vakantie en ik riep spontaan dat ik wel wilde oppassen, want ik was toch veel thuis en de drollen van een chihuahuapup kon ik nog wel aan. Inmiddels heeft het miniatuurhondje in korte tijd twee keer een paar dagen bij ons gelogeerd en hebben Erik en ik ervaren dat er meer leven in zit dan we dachten. Zoë stuitert, Zoë slaapt, Zoë racet rondjes in de tuin, Zoë sleept superschattig roze bloemen mee naar binnen en verscheurt ze daar bruut in duizend stukjes, net als papierprop nummer 1, 2 en 3. Maar bovenal houdt Zoë heeeel erg van gezelligheid, springt ze onbehouwen en totaal onverwacht in je gezicht om je vol liefde en enthousiasme af te likken, kwispelt haar staartje bijna van haar kontje af en kan ze niet kiezen op welke schoot ze wil zitten als Erik eindelijk weer thuis is na een lange dag werken. Hoewel we zelf eerder voor een wat grotere hond zouden kiezen, eentje waaraan je geen fietsvlaggetje hoeft te monteren, die je om kunt duwen zonder dat-ie breekt en die je niet veilig hoeft op te bergen als je gaat stofzuigen, moet ook Erik toegeven dat een chihuahua toch wel leuker is dan hij had gedacht. En nu moet ze maar gauw weer naar huis, ons kleine vriendinnetje, voordat we gaan twijfelen en snotteren omdat we zelfs haar plasluchtje missen. Dit blogje is mijn ode aan haar; dat kleine, snoezige knuffelhondje dat mijn tekenpotloden voorzag van duizend bijtgaatjes en daarbij een stukje van mijn hart het hof maakte. Want hoe hard je je ook verzet, op zo'n schetig beestje kun je uiteindelijk inderdaad alleen maar met aaaaaaaaaaaach reageren.

In het Franse plaatsje Lille is elk jaar de grootste antiek- en brocantemarkt van Europa te vinden. Tot voor kort had ik geen flauw idee wat brocante was, maar Claire heeft me met haar passie voor shabby chic de ogen geopend voor de schoonheid van oude, gebruikte spullen en maakt me nu langzaamaan wegwijs in de wereld van.. brocante dus. Ik zal bekennen dat ik die 'ouwe meuk' en übervrouwelijke stijl heel lang afschuwelijk heb gevonden, maar kwam toen eens bij Claire thuis en was verrassend genoeg gecharmeerd van haar stijlvol ingerichte interieur. Alles paste zo perfect bij elkaar; aan elk detail was zorg besteed. Claires enthousiasme werkte bijzonder aanstekelijk en wist mijn hele anti-houding om te buigen naar oprechte nieuwsgierigheid.

Afgelopen weekend struinden we dus samen met twee miljoen anderen door de Franse straten, op zoek naar nieuw oud moois voor 24Homes en voor onszelf. Jelmer vergezelde ons. Ik vond het intrigerend om zoveel oude spullen te zien en zoveel oude foto's van zoveel onbekende mensen door m'n handen te laten gaan. Wie zijn die mensen? Wat voor leven hebben ze gehad? Hoe zijn al die persoonlijke foto's op zo'n onpersoonlijke markt beland? Het maakt me nog meer bewust van de vergankelijkheid van het leven. Misschien wilde ik daarom geen oude spullen in huis. Maar nu vind ik ze boeiend. Boeiend en nog een heel klein beetje vies en eng.

Voor m'n vader, die fotojournalist is, heb ik een paar kranten uit 1895 gekocht. Ik vond oude spijkers die ik wil gaan verwerken in een schilderij, een letterstempeltjesset van Typorex en nog wat prullaria. M'n ouwe gieter en zinken emmer met deksel zijn helemaal de bom. Dat was ook het grootste wat ik heb gekocht, want wat je aan spullen kunt meesjouwen over kilometers aan markt valt nog vies tegen.
Maar het was beregezellig met z'n drieën! 't Voelde vertrouwd alsof ik met een broer en zus op stap was. Volgend jaar weer wat mij betreft. Met een grote bolderkar en een leger aan sterke sjouwers, zodat Claire met een volle aanhanger thuiskomt. Dag Lille! Dag aardige Lillenaren! Bedankt voor alle lieve grapjes! Misschien tot ooit.