Het huilende kind

De kraamtijd is heerlijk en we genieten volop. Een stukje hemel op aarde; zo ervaar ik het. Dankbaarheid spuit uit alle kieren van mijn hart. De grote hoeveelheid oxytocine die vrijkomt maakt dat ik (ondanks of juist dankzij de nachtvoedingen?) veel lekkerder slaap  dan voor de zwangerschap. En ons kleine jongetje is adembenemend; om op te eten.

Ik kan me, tegen alle bange verwachtingen in, geen fijnere start van ons ouderschap wensen.

---

Stem in de verte

Als na een week of 10 de roze mist vol euforische gevoelens een beetje begint weg te trekken, de vogels in mijn hoofd overgaan op een rustiger kwetterrepertoire en ik met een nog steeds hopeloos verliefd gevoel weer langzaam met mijn voeten op aarde land, hoor ik een nieuw geluid. Zacht, maar snijdend.

Avond aan avond, als mijn man en mijn zoon naast me in dromenland zijn en alles stil wordt om me heen, klinkt uit de verte, uit een hoekje van mijn hart, het huilen van een baby. Lange, wanhopige halen galmen na in de leegte. Ik hoor er uitputting in. Toch gaat het onverstoorbaar door. Ik kijk naar mijn vredig slapende jongetje, terwijl het huilende babystemmetje me bezighoudt. Uiteindelijk, soms na uren, val ik ermee in slaap.

Onbereikbaar

Een tijd lang vraag ik me af of het te maken heeft met mijn moederhormonen. Ik voel me soms geveld door gedachten aan welk babyleed dan ook. En ik geniet met volle teugen van het moederen en van het heerlijke kind in mijn armen, dat kalm drinkt aan mijn borst en daarna met een tevreden melksnoetje in slaap valt. Maar ooh, die gevoeligheid, die maakt dat alles dat met baby's te maken heeft een beetje pijn doet..



Het huilen 's avonds snijdt door mijn ziel en ik wil dat het stopt.
Ik weet niet wat er is gebeurd en waarom de baby in mij nog altijd huilt.
Maar ze huilt. Zonder ophouden. Heel intens.
En ik weet wat er nodig is,
maar ik kan er niet bij.
Ik ben hier en het kind ligt daar, in het donker, in een verleden dat ik niet kan terughalen of veranderen.

---

Voel!

De afgelopen jaren heb ik geleerd dat het goed is om pijn niet weg te stoppen maar te vóelen; dat gevoelens het nodig hebben om erkend te worden, zodat ze weer in balans kunnen komen. Gevoelens die ontsporen, vragen aandacht voor een knelpunt. Niet om het te negeren of 'weg te sturen', maar om er zorg aan te besteden, zodat er genezing kan plaatsvinden.
Uitzoeken wat die 'gevoeligheid' heeft veroorzaakt, heeft mij vaak geholpen om mezelf te begrijpen. Om te zien dat ik niet gek was, maar dat mijn ontwrichte emotionele systeem niet zomaar ontwricht was geraakt. Na jaren van ogenschijnlijk mysterieuze depressie - die inmiddels, na een lange weg, is 'opgelost' - weet ik nu dat onder pijnplekken altijd een ontsteking ligt. En dat er véél herstel mogelijk is als ik durf te luisteren naar wat mijn beschadigde ziel wil vertellen.

Het is tijd dat ik voel.
Ik geef er ruimte aan.
Ik laat het huilen in mijn hart een weg naar buiten vinden. Snikkend en schokkend druk ik mijn betraande gezicht in mijn kussen, en ik bid.

Heer, Pappa, pak me op
Neem me in Uw armen
Ik heb troost nodig en warmte
U bent mijn Vader en mijn Moeder
Troost me
Druk me tegen U aan!
Hou van me
Het doet pijn
Ik heb U nodig!
Help me

---

Rust

Ik merk dat het huilen van mijn zoontje me minder hard treft. Waar het kind in mij voorheen met hem begon mee te schreeuwen en de tranen al snel in mijn ogen sprongen, overweldigt het me niet meer zo snel. Ik voel me beter in staat om hem in kalmte te troosten.

Een paar dagen later denk ik opeens weer aan de huilende baby. Ik vraag me af wanneer ik haar voor het laatst heb gehoord.

's Avonds blijft ze stil.

---