Zo zie ik het.
Vruchtbaar.
Eindelijk. Het was het wachten en werken waard, maar wat duurde het lang om na al die jaren zorg besteden aan de grond eindelijk overal kiemplantjes op te zien komen! Dat maakte het tegelijkertijd ook een extra groot feest.
In 2011 stuitte ik voortdurend op (Bijbel)teksten over nieuw leven. Sterker nog; ik gaf zelf, nietsvermoedend, de aftrap voor dat thema, toen ik in 2010 afscheid nam van mijn hulpverlener bij De Hoop en haar een amaryllisbol gaf met de tekst uit Jesaja 35 vers 1 en 2 erbij:
De woestijn en het dorre land zullen zich verblijden, de steppe zal juichen en bloeien als een narcis; zij zal welig bloeien en juichen, ja, juichen en jubelen!
Er was verdriet over het verloren leven en de onzekerheden die daarbij kwamen kijken, maar uit mijn hart bruiste een groot gevoel van dankbaarheid en vreugde omdat God een keer bracht in wat al veel langer droog stond. Daarbij was mijn hart aan Zijn hart verkleefd geraakt en met zo'n groot besef van Zijn liefde, trouw en veiligheid kon ik de wereld aan!
In 2012 vonden de eerste illustraties een plek in het magazine van Freya. En beloofde God ons een kindje, waarna we geen seconde meer hebben getwijfeld of ons verlangen ooit vervuld zou worden. Want door ervaring hadden we al geleerd: als God iets belooft, dan maakt Hij dat waar.
Het was niet meteen makkelijk als mensen om ons heen eerder zwanger werden dan wij. En we vroegen ons wel eens af wannéér dat kindje dan zou komen; daar had Hij niks over gezegd.
Maar dàt het zou komen, gaf rust.
Ik vulde een tweede dikke archiefmap met tekeningen waar ik eerder nooit een archief nodig had gehad, omdat er zelden iets uit mijn handen kwam. Jarenlang had ik geen potlood aangeraakt en ik dacht dat het tekenseizoen voorgoed voorbij was. Dus wat voelt dit rijk! En wat ben ik trots en dankbaar als ik mijn mappen in de kast zie staan!
Op Goede Vrijdag plaatste ik mijn eerste tekening op mijn eljart-facebookpagina. Ik schatte dat mijn werk zo'n 30 'fans' zou krijgen. Het was me er niet om te doen; zolang ik maar genoot van het tekenen en schrijven. Maar negen maanden en een vloedgolf aan nieuwe inspiratie later volgen ruim 1490 mensen de pagina. Die had ik nóóit zien aankomen. En oja, ik heb ontdekt dat plaatjes over het weer het het beste doen. ;-)
Ik vond steeds meer lol in het tekenen en wist voor het eerst een boekje te vullen. Blij blij blij!
Vervolgens kwam ook een ander boek met mijn illustraties uit, dat mijn kinderwens om 'later kinderboekenillustratrice te worden' waarmaakte. Ik ben nog niet klaar voor méér, maar ik groei rustig verder.
Mijn hart vond steeds meer rust, mijn grensbewaking werd steeds sterker en gezonder. Waar ik me altijd weerloos had gevoeld, durfde ik nu voor het eerst - zonder schuldgevoelens - mijn symbolische tuinhekje dicht te slaan voor mensen die met walsmachines van botheid en negativiteit mijn bloemenperkje wilden komen ruïneren. Heb je mijn rode heldencape zien wapperen?
Met al het liefs dat mensen om me heen, soms mensen die ik nauwelijks kende, me of ons hebben toegestuurd, waan ik me in een groot, warm bad. Wat kregen we veel kaartjes en kadootjes! Vaak vanwege de zwangerschap (of het wachten erop), en vaak ook zomaar. Waar had ik dat aan te danken?! Want zelf mis ik op dat vlak alle spontaniteit.
Ik heb ook de líefste man en de líefste vriend(inn)en die me maar blijven verwennen met hun warmte. Zucht!
Héél lang kon ik niet van mezelf houden, maar ook niet van andere mensen. Dat is gelukkig al een tijd niet meer zo, maar door al die liefdevolle personen heen heeft God mijn hart nog verder genezen. Lieve Jezus, lieve mensen, hebben jullie enig idee hoe dankbaar ik ben?
In mijn buik trappelt een hardgroeiend kind. Onze beloofde baby.
Mijn God, wat een kado.. Wat een onwerkelijk mooi, groot iets. Ik kan er niet bij en ik kan er niet over uit.
Ik hield om verschillende redenen rekening met een heftige zwangerschap. Dat ik het zo'n heerlijke tijd zou vinden waarin ik me zo super zou voelen en zo intens geniet had ik nooit durven dromen. Ik voel me ZO verwend!
En het is nog niet klaar. Hoewel God heel duidelijk 'wacht!' heeft gezegd toen ik een volgende stap wilde zetten in het hele illustratiegebeuren en ik me afvraag hoeveel ik komend jaar zal tekenen nu er een kleintje onderweg is, geloof ik Zijn belofte dat er nog veel meer mooie dingen aan zullen komen. Dat Hij verdergaat met het bereiden van een oogst die 'groter is dan ik zal durven dromen, als ik maar hand in hand naast Hem blijf wandelen en niet voor Hem uit ren'.
Het is waar; ik zie het nu gebeuren:
God doet alle dingen meewerken ten goede voor hen die Hem liefhebben.
Ik ben een dankbaar, héél dankbaar mens dat een prachtig jaar afsluit.
Betekent dit dat het leven voor ons vanaf nu nooit meer moeilijk zal zijn en alleen maar uit kadootjes zal bestaan?
Dat alles voor de wind zal gaan?
Nee.
En dat verwacht ik ook niet.
Niemand belooft dat.
Ook God niet.
Maar hoe lelijk en gebroken de dingen ook zijn, Hij kan er wat nuttigs mee.
Hij kan er wat moois van maken.
Als iemand me dit jaren geleden had verteld, toen ik me een grote pechvogel in een ellendig rotleven voelde, alles leek te mislukken en het hele universum tegen me leek te zijn, zou ik met stoelen zijn gaan gooien denk ik.
Want in een donkere put zien we vaak Zijn plannen niet.
En als we het moeilijk vinden om Hem te vertrouwen of door onze pijn Zijn liefde niet goed kunnen zien, zien we ook Zijn kracht niet.
Het is moeilijk om Zijn geduld te begrijpen als we zelf in een zinkend bootje op een woeste, donkere zee zitten.
Maar lief mens, hou hoop. Klamp je vast aan Hem. Hij houdt van je. Hij laat niet los! En Hij weet de weg naar buiten als jij geen hand voor ogen ziet.