Ooit hoorde ik een verhaal over een hond die moest worden afgemaakt, omdat hij een kind had gebeten. Eenmaal dood op de tafel van de dierenarts, bleek het dier 11 (!) nietjes in zijn oren te hebben. Het kind had hem in een onbewaakt ogenblik bewerkt met de nietmachine, en het dier had zich 10 pijnlijke momenten weten in te houden. Maar toen voor hem de maat vol was en er niemand was die voor hem opkwam, moest hij dat met een spuit bekopen.
Luister naar mij!
Een tijd geleden zat ik te kijken naar The dog whisperer. Een vrouw klaagde dat haar hond zulk lastig gedrag vertoonde in de kapsalon waar ze eigenaar van was. Hij gromde en blafte naar klanten en soms haalde hij zelfs uit.
Luister naar mij!
Een tijd geleden zat ik te kijken naar The dog whisperer. Een vrouw klaagde dat haar hond zulk lastig gedrag vertoonde in de kapsalon waar ze eigenaar van was. Hij gromde en blafte naar klanten en soms haalde hij zelfs uit.
Cesar Millan, de deskundige, werd erbij gehaald. Hij nam het gedrag van de hond waar en zag al snel wat er niet in de haak was. De hond had zijn eigen plekje, maar voelde zich voortdurend geïntimideerd door klanten die zomaar op hem afsprongen en hem aanraakten. Niemand bedoelde het slecht, maar zijn signalen waren altijd genegeerd; de oren in de nek, de ontblote tanden; het was door niemand opgemerkt en dus voelde hij zich genoodzaakt om zijn signalen sterker te maken. Daar werd hij 'de lastige hond'.
Cesar greep in. Het dier kreeg een bordje bij zijn plek, waarop stond dat de klanten hem met rust moesten laten. De eigenaresse leerde de signalen van haar hond begrijpen en respecteren. De hond kalmeerde en kon weer ontspannen in de winkel zijn.
Schande
Ik heb een potje zitten huilen tijdens die aflevering. De schande en schaamte die mijn eigen 'gefliptheid' veroorzaakte, ben ik nog niet vergeten. De wijzende en veroordelende vingers van de mensen om me heen maakten dat ik me nog minder serieus genomen voelde, maar uiteindelijk was ìk altijd het meisje met de woedeuitbarstingen en de wonden op haar armen. Het was míjn probleem en er werd voor míjn gedrag hulp gezocht.
Inmiddels weet ik waardoor die vreselijke buien ontstonden en ik ben me nu hard aan het verzetten tegen wie er direct mee te maken had, maar toch blijft inwrijven hoe raar en labiel ìk in die pijnlijke tijd reageerde.
Ja, het was mijn probleem, en ik ben gelukkig niet eeuwig blijven wachten tot een ander het zou komen oplossen. Ik ben de confrontatie met mezelf en de pijn aangegaan en kon uiteindelijk weer een beetje normaal functioneren.
Maar nee, ik geloof niet meer dat een kind (of een hond, of een volwassene) zomaar flipt.
Cesar greep in. Het dier kreeg een bordje bij zijn plek, waarop stond dat de klanten hem met rust moesten laten. De eigenaresse leerde de signalen van haar hond begrijpen en respecteren. De hond kalmeerde en kon weer ontspannen in de winkel zijn.
Schande
Ik heb een potje zitten huilen tijdens die aflevering. De schande en schaamte die mijn eigen 'gefliptheid' veroorzaakte, ben ik nog niet vergeten. De wijzende en veroordelende vingers van de mensen om me heen maakten dat ik me nog minder serieus genomen voelde, maar uiteindelijk was ìk altijd het meisje met de woedeuitbarstingen en de wonden op haar armen. Het was míjn probleem en er werd voor míjn gedrag hulp gezocht.
Inmiddels weet ik waardoor die vreselijke buien ontstonden en ik ben me nu hard aan het verzetten tegen wie er direct mee te maken had, maar toch blijft inwrijven hoe raar en labiel ìk in die pijnlijke tijd reageerde.
Ja, het was mijn probleem, en ik ben gelukkig niet eeuwig blijven wachten tot een ander het zou komen oplossen. Ik ben de confrontatie met mezelf en de pijn aangegaan en kon uiteindelijk weer een beetje normaal functioneren.
Maar nee, ik geloof niet meer dat een kind (of een hond, of een volwassene) zomaar flipt.
Soms voel ik me nog die kapsalonhond en zou ik willen dat ik Cesar kon uitnodigen om voor mij te spreken; om het voor me op te nemen en de vingers de andere kant op te laten wijzen.
Maar gelukkig ben ik inmiddels sterk genoeg en is mijn zelfvertrouwen toch nog voldoende ontwikkeld om zonder schuldgevoel mijn tuinhekje dicht te gooien; of er nou wijzende vingers tussen zitten of niet.
Honden mogen niet bijten, maar baasjes ook niet.
Maar gelukkig ben ik inmiddels sterk genoeg en is mijn zelfvertrouwen toch nog voldoende ontwikkeld om zonder schuldgevoel mijn tuinhekje dicht te gooien; of er nou wijzende vingers tussen zitten of niet.
Honden mogen niet bijten, maar baasjes ook niet.
RSS Feed
