|
|
|
Van een internetvriendin kreeg ik een door haar ongebruikte tekendoos. Leuk! Een nieuw pimpproject!
Klik op de foto's en gebruik je pijltjestoetsen om de volgende foto met tekst te zien. :-)
0 Reacties
Een beetje schoorvoetend gaf hij me, in een kledingwinkel, een kopietje van een bericht met een foto. Er stond in dat hij geen werk had, maar wel twee dochters. Hij vroeg om geld, of restaurantbonnen, zodat hij ergens kon eten met zijn gezin. Op de foto stond een lachend meisje met een bord waarop een boterham lag.
Eerste poging
Vorig jaar wilde ik al een poging wagen, maar toen zag ik er niet overheen. Al dat wassen - ik ben niet zo huishouderig -, het idee van bergen stront in de wasmachine, losse inleggers uit een probeerpakket die verschoven bij elke wiebel van de babyzoon, en dan nog de vragen over vlekken en geurtjes die voorbij kwamen op een internetpagina over wasbare luiers. Láát maar. Het is er nog steeds een ontiegelijke bende, maar in mijn hoofd wordt mijn Eljatelier al heel mooi. Aan de muur wil ik graag foto's en teksten die me blij maken. In deze fase met onze kleine E worden onze dagen grotendeels ingevuld met borstvoeding geven, dragen en samen slapen; elementen die, naast dat we ze enorm praktisch vinden, ons ouderschap extra leuk en bijzonder maken. We hebben zelf geen haast om aan een van die dingen een einde te maken, maar ja, het is toch een faaaase hè, die ooit voorbij gaat. En ik ben een fotofreak die de dingen met het maken van heeel veeel plaatjes ietsje minder vergankelijk probeert te maken. In Luxemburg maakten we afgelopen twee weken een heueueuleboel foto's. Het licht is er zo bijzonder! En oh, die uitgestrekte groene en gouden tarwevelden. Móói landschap! Mag ik deze draagdoekselectie vast met je delen? Als je op de foto's klikt, verschijnen ze in een wat groter formaat.  In een hoekje gedoken
je vingers om het mes geklemd betraand, bezweet en bebloed verward en geschokt zie Ik jou Ik zie jou Ik proef je schaamte voel je wanhoop ken je hunkering Ik zie jou Oh kind Mijn hart barst van liefde laat Me je in Mijn armen trekken kom, laat Me je wiegen wiegen tot je rust vindt je haren strelen je koesteren laat Me je armen verbinden zacht je wonden kussen want meer nog dan je wonden zie Ik de pijn die je hiertoe bracht Huil bij Mij Ik heb je vast Ik laat je niet alleen Kind, Ik zie jou Oh, lief kind Ik heb je gezien toen je fluisterde en vertrapt werd toen je schreeuwde en gesmoord werd heb Ik je gezien en Ik ben er Ik ben hier en Ik blijf voor jou  Een tijdje geleden las ik dit blog van Eline:
Een baby op het potje?! Ik hou van mensen die niet zomaar meelopen met de massa en veroordelen wat ze niet kennen, maar open staan voor nieuwe (of soms juist oeroude) inzichten, vooral als dat gebeurt met het oog op de behoeften van hun kind. Letterlijker kon dat in dit geval niet. Nou heeft ons E'tje maar zelden flink kracht gezet op het moment dat een van ons zijn luier aan het verschonen was, en is het poeppatroon zoek nu hij (naast borstvoeding) vaste voeding krijgt. Maar anderhalve week geleden betrapte ik hem toevallig een keer op een moeilijk gezicht en een ingehouden adem. Snel heb ik zijn luier uitgedaan en hem op het toilet gezet, alwaar hij met 7 maanden zijn eerste echte toiletdrol lanceerde. Inmiddels heeft hij al meerdere malen op de wc of het potje gepoept, wat ons een hoop schoonmaakwerk en kindlief een aantal ongemakkelijk volle luiers heeft gescheeld. Van 'training' is nauwelijks sprake geweest; zodra we hem neerzetten weet hij wat er moet gebeuren en loopt hij rood aan. Er komt niet altijd wat en of onze eigen persgeluiden motiverend werken weet ik niet, maar er wordt geperst en we hebben het hem niet hoeven leren. Dat ook een baby inderdaad liever niet in zijn eigen poep wil zitten is ons inmiddels wel duidelijk: na de landing van de eerste paar centimeters ontlasting strekt ons E'tje onverbiddelijk zijn sterke beentjes en wil hij weg. Waar we, om verspreiding van de resterende darminhoud te voorkomen, nog maar niet aan hebben toegegeven. Als hij zijn persactiviteiten niet hervat, gaat gewoon de luier weer om. We maken er geen stressding van. Poepen moet natuurlijk wel leuk blijven! ;-) Maar léuk, Eline! Dankjewel voor het delen van jullie inzichten! * Update * 14 Oktober * Sinds we op 12 september zijn begonnen met potpoepen heeft onze E nog maar twee keer in zijn luier gepoept. Eén keer 's nachts, en één keer in de auto na een dagje Biesbosch, waar we geen potje bij ons hadden en de wc in het restaurant onbekend en eng was. Mijn man en ik hebben allebei de indruk dat E wacht tot we hem op het potje zetten, vaak ook met plassen, en probeert aan te geven dat hij moet, door ons al wiebelend en 'zeurend' met een smekende blik aan te kijken. Als je kindje naar een kinderdagverblijf gaat, wat het lastig maakt om op zijn of haar signalen te reageren, zou je misschien kunnen proberen een ochtendritueel in te voeren. E wordt hier elke morgen, als hij net wakker is, op het potje gezet. Meestal is dat ook het moment dat er wat komt. Komt het pas later op de dag, dan is daar gewoon de luier. Ik wil me nog es gaan verdiepen in babygebarentaal, zodat we elkaar nog beter kunnen leren begrijpen, maar ik had nooit gedacht dat er al zoveel communicatie mogelijk is met een baby van een maand of 8! :-)  De kraamtijd is heerlijk en we genieten volop. Een stukje hemel op aarde; zo ervaar ik het. Dankbaarheid spuit uit alle kieren van mijn hart. De grote hoeveelheid oxytocine die vrijkomt maakt dat ik (ondanks of juist dankzij de nachtvoedingen?) veel lekkerder slaap dan voor de zwangerschap. En ons kleine jongetje is adembenemend; om op te eten.
Ik kan me, tegen alle bange verwachtingen in, geen fijnere start van ons ouderschap wensen. |
EljauteurIk maak weinig mee en daar schrijf, praat, twitter, facebook en teken ik veel over. Categorieën
Alles
Eljarchief
September 2017
|
RSS-feed
