Naaidoos

8 Weken is Efraïm alweer, en sinds de bevalling heb ik mijn hoofd gebroken over wat ik als bedankje kon geven aan de verloskundige die ons zo geweldig heeft begeleid.

---

De doos Merci lag al klaar voor als ik echt niets origineels wist te bedenken. Al die weken lag hij in ons gezichtsveld en bleef hij onaangetast; je snapt wat voor prestatie dat is. Maaar mijn social mediavriendjes wisten me ervan te overtuigen dat een tekening leuk genoeg zou zijn als kadootje.

Vlak na de bevalling, toen ons natte, blote minimensje nog op mijn buik lag na te hijgen, verscheen opeens een koplamp tussen mijn benen. Het was Silvia die het slagveld aan het repareren was en ik vond het hilarisch. Zo ging ik haar tekenen.

---

Silvia heeft zo haar best gedaan op het borduurwerk dat er natuurlijk wel een hechtdraad verwerkt moest worden in de knutsel.

Ik heb uiteindelijk een andere print dan hiernaast gebruikt, maar een tip voor als je zo'n randje naait op papier: plak eerst een rand plakband waar je gaat naaien (of hoe heet dat?); dan scheurt het papier niet uit. Niet van dat beschrijfbare Scotch-plakband, maar dat plastic plakband waarmee je je lip kapot trekt.

Ik vond een doosje en verfde het grijs met acrylverf. Dat kun je beter niet doen, wat ik elke keer vergeet, want acrylverf blijft wat plakkerig als het droog is. Het werd dus een plakkerige doos.

De stipjes bleven zichtbaar en dat vond ik wel een leuk detail; Silvia had op de dag van de bevalling een zwart truitje met witte stipjes aan.

Er moest natuurlijk wel een echte koplamp op. En aangezien ik technisch enorm onderlegd ben, verprutste ik met al mijn goede bedoelingen eerst mijn eigen fietslampje, om daarna wat verprutsmarge in te bouwen met een voorraad fietslampjes van Blokker.

Na veel gepriegel en gesloop lukte het: ik verbouwde een lampje en het werkte nog steeds. Ik juichte en hield een speech, waarin ik mijn man bedankte voor het in mij gestelde vertrouwen.

Het lampje kon ingebouwd worden.

Net echt, hè?

Zou-ie het nog steeds doen?

Jaaaaaaa!

Zo. 't Genaaide doosje is klaar.

Ik vulde het doosje met onder andere een klein notitieboekje dat ik volschreef met dingen waarvoor we Silvia wilden bedanken en zelfs de Merci stonden we nog af. Wat een zelfopoffering. ;-)

En zo knutselde ik op de allerlaatste dag toch nog een origineel kadoosje, mèt lampje, dat het, eenmaal in de verloskundigenpraktijk..

..niet meer deed.



Silvia, ik zal je wat fietslampjes en een schroevendraaier nasturen!