Ik kon het zelf ook bedenken, maar vandaag werd bevestigd dat er echt mensen zijn die nog steeds niet doorhebben waar ik mee bezig ben. Die, omdat ik er veel over deel, denken dat ik dagelijks 24 uur lang aan het brullen ben om de nog onvervulde kinderwens en aan niets anders meer kan denken, of alles doe om zelf maar veel aandacht te krijgen. Ik werd er een beetje verdrietig van en schreef dit op Facebook:
Er is een verschil tussen een roep ervaren om een bepaald onderwerp bespreekbaar te maken en veel over dat onderwerp delen omdat je zelf aandachtsgeil bent. Echt. En er is een verschil tussen open zijn over pijn en kwetsbaarheid en jezelf zielig vinden.
Erik en ik redden ons prima. We hoeven niet te liegen als je vraagt hoe het gaat, want het gaat gewoon goed. Ik geniet met volle teugen van het tekenen en met vriendinnen praat ik veel meer over koetjes en kalfjes dan over het onderwerp waar ik voor strijd.
Maar er zijn talloze mensen die geen woorden weten te geven aan wat ze voelen, die zich zielalleen voelen in wat ze ervaren, en die verzuipen in een immens groot verdriet, terwijl door hun omgeving wordt gedaan alsof het om een pak hagelslag gaat. Ik spreek dagelijks mensen die veel meer bezig zijn met hun kinderwens dan wij (ja echt) en die er veel meer onder gebukt gaan. Maar niet voor niets wordt er nauwelijks hardop over gepraat.
Ik ben er niet buitensporig veel mee bezig. Niet meer dan normaal is in zo'n situatie. En het beheerst mijn leven niet totaal. Echt niet. Ik ben alleen open over de worstelingen, omdat ik vind dat ze niet zo'n absurd taboe zouden moeten zijn, en omdat ik geloof dat het anderen kan helpen. De vele mails vol openhartige verhalen bevestigen dat idee, en daarom blijf ik doen wat ik doe.
Respecteer mijn roep alsjeblieft. Ik ervaar dat die nodig is. Dat het mensen verder helpt. Heb je er moeite mee, dan vind ik het geen probleem als je je instellingen aanpast zodat je minder updates van me ziet.
Erik en ik redden ons prima. We hoeven niet te liegen als je vraagt hoe het gaat, want het gaat gewoon goed. Ik geniet met volle teugen van het tekenen en met vriendinnen praat ik veel meer over koetjes en kalfjes dan over het onderwerp waar ik voor strijd.
Maar er zijn talloze mensen die geen woorden weten te geven aan wat ze voelen, die zich zielalleen voelen in wat ze ervaren, en die verzuipen in een immens groot verdriet, terwijl door hun omgeving wordt gedaan alsof het om een pak hagelslag gaat. Ik spreek dagelijks mensen die veel meer bezig zijn met hun kinderwens dan wij (ja echt) en die er veel meer onder gebukt gaan. Maar niet voor niets wordt er nauwelijks hardop over gepraat.
Ik ben er niet buitensporig veel mee bezig. Niet meer dan normaal is in zo'n situatie. En het beheerst mijn leven niet totaal. Echt niet. Ik ben alleen open over de worstelingen, omdat ik vind dat ze niet zo'n absurd taboe zouden moeten zijn, en omdat ik geloof dat het anderen kan helpen. De vele mails vol openhartige verhalen bevestigen dat idee, en daarom blijf ik doen wat ik doe.
Respecteer mijn roep alsjeblieft. Ik ervaar dat die nodig is. Dat het mensen verder helpt. Heb je er moeite mee, dan vind ik het geen probleem als je je instellingen aanpast zodat je minder updates van me ziet.
RSS-feed
