Als ik de mensen moet geloven die hun horrorverhalen over het ouderschap over me uitstorten als ik blij en dankbaar vertel dat het goed gaat met de zwangerschap, is het hebben van kinderen één grote, doffe ellende die elk lichtje dooft.
Totdat ik vraag of ze soms spijt hebben van hun kinderen.
Totdat ik vraag of ze soms spijt hebben van hun kinderen.
“Nee!”, zeggen ze dan, met een verontwaardigde blik omdat ik zoiets absurds durf te vragen. En ze vervolgen dat het zwaar is, maar dat ze het voor geen goud zouden willen missen. Een blik met positieve verhalen wordt opengetrokken, ogen beginnen te stralen; ik zie liefde en vreugde vanwege dat grote goed dat zij hun kroost mogen noemen en mijn hart komt tot rust. Er is hoop.
Roze wolk
Misschien, lieve moeder of vader, ben jij ooit keihard van een roze wolk gedonderd. Dacht je dat het hebben van een kindje allemaal rozengeur en maneschijn zou zijn, en dat je dat opvoedklusje wel even zou klaren. Of had je in elk geval niet verwacht dat het zó zwaar zou zijn. Als dat zo is, spijt me dat oprecht voor je, en zou ik je vanuit het diepst van mijn hart gunnen dat je het anders ervaarde.
Misschien wil je me behoeden voor die val in de diepte en die smak tegen de keiharde, kleffe vloer vol kruimels en kots van het ouderschap. Zoals mensen ook voortdurend menen te moeten waarschuwen dat het 'nog mis kan gaan' als je nog niet zo lang zwanger bent en probeert te genieten van het wonder. Dat is ongetwijfeld net zo lief bedoeld, maar het maakt bang, onzeker en rooft vreugde, en daar heeft niemand wat aan.
Het ligt hier nou eenmaal een beetje anders. Die 'horrorverhalen' versterken de angsten en twijfels die wat dit onderwerp betreft al jaren in mijn hart de boventoon voeren, en die ik keer op keer snikkend in Gods handen moet leggen.
Verbrijzelde hoop
Ooit, toen ik zestien jaar en doodongelukkig was, klampte ik me vast aan het idee dat alles 'goed' zou zijn als ik een gezin had. Dàn zou ik gelukkig zijn.
Ik had die hoop nodig. Ik had het nodig om niet te verzuipen in verdriet en radeloosheid.
Maar van een nachtje logeren bij een geweldig gezin, leerde ik een harde les:
De afleiding van het ouderschap kan je verdriet niet wegnemen. Het zorgt er alleen voor dat je nòg minder tijd, ruimte en energie hebt om je problemen op te lossen.
Een illusie armer en depressiever dan ik was vertrokken, kwam ik weer thuis, om nog harder te gaan zoeken naar herstel.
Misschien, lieve moeder of vader, ben jij ooit keihard van een roze wolk gedonderd. Dacht je dat het hebben van een kindje allemaal rozengeur en maneschijn zou zijn, en dat je dat opvoedklusje wel even zou klaren. Of had je in elk geval niet verwacht dat het zó zwaar zou zijn. Als dat zo is, spijt me dat oprecht voor je, en zou ik je vanuit het diepst van mijn hart gunnen dat je het anders ervaarde.
Misschien wil je me behoeden voor die val in de diepte en die smak tegen de keiharde, kleffe vloer vol kruimels en kots van het ouderschap. Zoals mensen ook voortdurend menen te moeten waarschuwen dat het 'nog mis kan gaan' als je nog niet zo lang zwanger bent en probeert te genieten van het wonder. Dat is ongetwijfeld net zo lief bedoeld, maar het maakt bang, onzeker en rooft vreugde, en daar heeft niemand wat aan.
Het ligt hier nou eenmaal een beetje anders. Die 'horrorverhalen' versterken de angsten en twijfels die wat dit onderwerp betreft al jaren in mijn hart de boventoon voeren, en die ik keer op keer snikkend in Gods handen moet leggen.
Verbrijzelde hoop
Ooit, toen ik zestien jaar en doodongelukkig was, klampte ik me vast aan het idee dat alles 'goed' zou zijn als ik een gezin had. Dàn zou ik gelukkig zijn.
Ik had die hoop nodig. Ik had het nodig om niet te verzuipen in verdriet en radeloosheid.
Maar van een nachtje logeren bij een geweldig gezin, leerde ik een harde les:
De afleiding van het ouderschap kan je verdriet niet wegnemen. Het zorgt er alleen voor dat je nòg minder tijd, ruimte en energie hebt om je problemen op te lossen.
Een illusie armer en depressiever dan ik was vertrokken, kwam ik weer thuis, om nog harder te gaan zoeken naar herstel.
Kan ik dit wel?
Mijn hoop sloeg om in een angst voor mijn eigen beperkingen en falen, die zo sterk werd dat ik er een tijdlang van overtuigd was dat het beter zou zijn om nooit aan kinderen te beginnen.
Dat is nu anders; ik verlang ernaar om moeder te worden. Ik fantaseer over Erik die stoeit met een miniatuurversie die hem 'pappa' noemt, en ik twijfel er geen seconde aan dat mijn hart zal barsten van liefde voor dit kind.
Maar regelmatig zijn mijn twijfels minstens zo groot geweest als mijn kinderwens en heb ik me afgevraagd waarom ik dit zó graag wilde. Want kon ik dit wel aan?
Een sterke angst kan blijkbaar naast een sterke wens bestaan.
En hoe verliefd ik ook ben op ons Plopje, ik heb het nog steeds nodig om te horen dat het goed zal komen, omdat ik een miljoen ideeën heb van waarin ik als moeder zal verzuipen, of waarin ik mijn kind onbedoeld zal beschadigen.
Lichtpuntjes
Dus alsjeblieft, vertel me niet steeds hoe moeilijk het zal zijn.
Vertel me niet voortdurend wat ik straks allemaal zal gaan missen en in wat voor leeuwenkuil ik me geworpen heb, alsof er geen leven meer is na het krijgen van een kind.
Kom niet steeds met dreigementen als: 'Wacht maar tot..... '
Je hoeft me niet van al die dingen te overtuigen. Ik heb werkelijk nooit gedacht dat het makkelijk zou zijn.
Vertel me dat het de moeite waard zal zijn.
Dat die grijze wolkenmassa roze stippen zal laten zien, en gaten waardoor de zon kan schijnen.
En de rest, die zullen we zelf gaan ervaren. Daar vinden we uiteindelijk onze weg wel in.
We zullen er doorheen komen. Net als jij.
RSS-feed
