Werk aan de winkel
Je kunt van anderen niet verlangen dat ze het venijn van jouw stekels altijd maar incasseren, zeker niet zolang je zelf geen actie onderneemt om van je stekels af te komen. Ook al zijn ze ontstaan door wat anderen je hebben aangedaan, vanaf het moment dat ze er zitten, ben jij verantwoordelijk voor de schade die ze verder aanrichten.
Herstel komt niet vanzelf, en wil je dat wat jou verwond heeft niet nog meer slachtoffers maakt, dan zul je daarvoor moeten vechten. Zet je trots opzij, durf eerlijk in de spiegel te kijken, erken dat je hulp nodig hebt en wees bereid om te veranderen. Er is werk aan de winkel en geen ander mens kan dat werk voor je doen.
Balken en splinters
Sinds de dag dat ik in actie kwam, nu jaren geleden, heeft het herstelproces geen moment stilgestaan. Ik was al goed en hard op weg voordat ik Erik en Jezus leerde kennen, maar ik had iets nodig dat ik toen nog niet kende.
Mensen bleven maar struikelen en klagen over mijn lelijke tuinhek. Niemand leek zich ooit met oprechte belangstelling af te vragen waarom dat hek zo lelijk was geworden en niemand leek ooit te zien hoe hard ik daarachter aan het werk was. Hooguit oppervlakkig.
Jezus hielp me. Hij daagde me uit om verder te gaan en bevestigde steeds dat het goed was wat ik deed. Maar de miskenning van mensen in mijn omgeving frustreerde me soms mateloos.
En als er soms een steentje opvloog tijdens het scheppen, of iemand zich bezeerde aan een splintertje hout omdat ik het hek aan het schuren was, wist men me op een bemoederend toontje te vertellen wat er nog aan me mankeerde. "Je hebt nog een lange weg te gaan, Elja.."
De stekels van mijn vingerwijzende 'buren' boorden zich tussen de mijne door in mijn vlees.
Ik maakte er deze strip over:
Maar dat lelijke tuinhek.. dat kon echt niet. Wat zou de buurt ervan zeggen?
Steeds woester begon ik in mijn tuin te werken. Zodat niemand kon beweren dat ik er niet genoeg aan gedaan had. First things first.
En er was licht
Ooit waren er hoopvolle tekenen van leven geweest. Maar het prille gewas werd platgestampt of leeggeroofd voordat de vruchten rijp waren. Wat er in de grond gestopt was, kwam nooit tot volle wasdom.
En mijn tuinhek wàs ook wel echt heel lelijk. Met venijnige stekels. Maar Jezus en Erik negeerden het. Ze leken het niet eens op te merken. Ze zagen de kiemplantjes en zetten daar de spotlights op. En ze hielpen het hek weer overeind te zetten, om de plantjes te beschermen.
Als God via mensen tot me sprak, had Hij het helemaal niet over wat moest veranderen. Hij sprak niet veroordelend; integendeel: Hij noemde alles wat mooi en sterk en bijzonder was aan me; bombardeerde me met liefde en bevestiging. Elk helende woord trof me diep en maakte me zo mak en volgzaam als een lammetje. Het verlangen om nog meer te veranderen, een mooier mens te worden, groeide vanzelf.
Diezelfde liefde had Erik. Waar iedereen een labiel wrak zag, zag hij, zoals hij zelf zegt, 'een ruwe diamant'.
Toen ik beschaamd en angstig opbiechtte dat ik in een woeste bui een pak papier te lijf was gegaan met een mes, maar per ongeluk ook zijn bureau had bekrast, zei hij vriendelijk: 'ik had het al gezien, maar ik ben zo blij en vind het zo knap dat je armen nog heel zijn.' Ik viel om van verbazing en ontroering. Wat een man..
Hij zag goud in me waar niemand anders dat zag, ook ikzelf niet. Tenzij ze zijn persoonlijke grenzen aantastten, besteedde hij aan missers nauwelijks aandacht. Elke kleine ontwikkeling belichtte hij met een stadionlamp.
Mijn plantjes schoten omhoog.
Pokon
Aan mijn tuinhek wordt gewerkt. Het moet zo lieflijk worden dat kwetsbare en gebroken mensen zich uitgenodigd voelen om bloemen te komen plukken, en zo sterk dat het bulldozers en kaalplukkers buiten de deur houdt. ;-)
Dankjulliewel, liefste twee lieverds, voor het licht, de warmte, de ruimte.
Alles wat nodig was om te groeien en in bloei te komen. Dankjulliewel voor alle pokon. Voor het negeren van wat nog lelijk was - dat zag ik zelf ook maar al te goed -, en het bevestigen van wat nog klein, maar mooi en goed was.
Ik wil van jullie leren om andermans bloemen te zien..
Ik wil met een zachtmoedig hart begrijpen waarom zoveel hekken lelijk zijn geworden, en leren om te beginnen met oliën in plaats van ertegen te schoppen omdat het me splinters gaf.
Maar Heer, help me ook mijn tuintje te bewaken en verschil te zien tussen schaapjes en vossen.
Ik wil niks, geen bloem, geen vrucht, meer laten roven. ´t Is allemaal voor U!
"Laat mijn Liefste in zijn tuin komen en eten van zijn beste vruchten!" Hooglied 4 vers 16