Hier ontmoeten talloze mensen met eenzelfde grote verlangen elkaar en zullen ze herkenning en hopelijk ook handvatten vinden, om om te gaan met dit grote, vaak onbegrepen verdriet.
Hoe er gereageerd wordt op zo'n zwangere buik, is heel wisselend. Aan de een geeft het hoop.
Het is mogelijk.
De ander zal me misschien het liefst aanvliegen. Ook dat vind ik begrijpelijk.
Zelf kon ik niets met de zwangere buik van een ander, omdat het geen enkele garantie bood op een toekomstig succes in mijn eigen buik. Ik vond het vaak alleen maar pijnlijk en confronterend, omdat er altijd een kans was dat wij zelf kinderloos zouden blijven, of omdat wíj nog steeds aan het wachten waren.
Als ik vertel dat ik voortdurend zoek naar een balans in het delen van mijn geluk en het rekening houden met het verdriet dat in zoveel harten schuilt, krijg ik 'van de andere kant' vaak te horen dat 'juist díe mensen het me toch gewoon zouden moeten gunnen.'
Geloof me, dat doen ze. Zoals ik dat zelf ook deed. Ik heb op mijn zwangerschap de liefste en warmste reacties - en zelfs cadeautjes! - gehad van de mensen die ik het meest zie lijden onder hun onvervulde kinderwens. En heb je de ontzettend warme, aanmoedigende reacties op mijn Facebookpagina gezien, toen ik daar een stukje over mijn 'dilemma' schreef? Bijna allemaal van mensen met een enorm groot hart, maar een lege buik of lege armen.
Dit is geen kwestie van wel of niet gunnen. En het idee om minder te delen dan bruist in mijn hart komt ook niet bij anderen vandaan. De meeste mensen zíjn blij voor me en vragen zelfs geregeld hoe het gaat. Hoeveel kracht is daarvoor nodig? Kun jij je verdriet volledig opzij zetten, om een ander te zien glunderen over wat jij zelf zo graag zou willen?
Want hoe ze mij het geluk ook gunnen, het maakt de confrontatie met hun eigen verdriet niet ongedaan. Het betekent niet dat zij niet voelen hoe het mes in die grote, diepe wond weer een kwartslag wordt gedraaid.
Heerlijk dat ze vandaag een warm bad van (h)erkenning ervaren.
Ik aai dankbaar over mijn buik en voel er het leven bewegen.
Elke zwangerschap is een wonder, denk ik opnieuw.
En hoe graag ik al die lieve mensen ook had willen ontmoeten, ik ben blij met mijn besluit.
Eigen keuze
Er is niemand die mij kan vertellen hoe ik hiermee om zou moeten gaan.
Wat ik moet doen of laten.
Er is niemand dan ikzelf die mijn eigen geluk kan beschermen.
Er is ook niemand die dat voor een ander kan doen.
Ik moet hier zelf keuzes in maken. En ik ben misschien niet verantwoordelijk voor de ellende waar een ander mee te maken krijgt in zijn of haar leven, maar ik vind wel dat ik als mens, voor zover mogelijk is zonder mezelf weer aan een ketting te leggen, de taak heb om zorgvuldig met de kwetsbaarheid van een ander om te gaan. Dat doe ik op mijn manier.
Als ik wéét dat ongeremd reppen over mijn geluk betekent dat een ander thuis van ellende in elkaar zakt, vind ik het niet erg om niet alles van mijn zwangerschap (of welk geluk dan ook) met de wereld te delen. Dan is dat niet meteen een opoffering. Er zijn genoeg mensen met wie ik dat wèl kan doen. Aan wie ik wèl alle echofoto's, gekregen kleertjes en knuffeltjes, filmpjes van mijn spartelende kindje, spulletjes voor de babykamer en talloze foto's van mijn groeiende buik kan laten zien. Bij wie ik wél kan ratelen over die eerste voelbare beweging in mijn buik, de honderden die volgden en over de blijdschap die ik voel.
Anderen maken hierin andere keuzes, met andere (begrijpelijke) motivaties. Dat is oké.
Ik maak deze. En dat is ook oké.
Niet alles, maar ook niet niks
Natuurlijk deel ik niet niks. Ik ben zo lang open geweest over de moeizame tijd die hieraan vooraf ging; nu wil ik ook getuigen van het wonder dat in me groeit, en laten zien hoe blij en dankbaar ik ben. Misschien zal ik dat in de loop van de tijd ook vaker doen, en verspringen de onderwerpen waarover ik teken of schrijf.
Maar nee, dit stukje levenservaring zal mij niet meer loslaten, en ik wens het zelf ook niet los te laten. Het heeft me zoveel nieuwe dingen geleerd over het leven en me een sterker, maar ook milder mens gemaakt. Milder in het oordelen over andermans pijn of kracht; die pijn of kracht die vaak zoveel dieper gaat en groter is dan wij als buitenstaanders kunnen zien of begrijpen.
Een verdrietig mens is niet automatisch een zwak mens. Soms maakt het juist de grootste strijder in hem los, en kost het immens veel kracht en energie; véél meer dan we ons voor kunnen stellen, om overeind te blijven in het leven.
Konden we dat met z'n allen maar wat vaker en scherper zien.